Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) – (σε αυτούς που «έφυγαν» και μόνο σε αυτούς)

(΄Ολη τη νύχτα η αναπνοή σου

Φτερουγίζει ανάμεσα στα επίπεδα ρόζ τριαντάφυλλα.

Ξυπνάω ν΄ακούσω:

Μια μακρινή θάλασσα κουνάει στό αφτί μου)

Σύλβια Πλάθ

1973,1980,1985 (πόσα χρόνια! κι άς μοιάζει τόσο κοντινό το χθές….)

(σε αυτούς που «έφυγαν» και μόνο σε αυτούς)

Με εμάς τι γίνεται τώρα?…..

50 χρόνια μετά,όλοι θέλουμε(μέ ή χωρίς στεφάνι), «δικό μας» τό Πολυτεχνείο. Τραβώντας ο καθένας καί από ένα κομμάτι από τίς σάρκες του γιά νά ντυθεί η «υπογραφή» μας ,αφήσαμε γυμνή καί βιασμένη τήν εξέγερση,τούς νεκρούς άταφους καί παγωμένους.Ο καθένας μέ τίς «ταυτίσεις» του,από πάγκο σε πάγκο, από παράταξη σε συλλογικότητα, από σημαία σε σημαία, από μπλόκ σε μπλόκ,από «αμυντική» μέχρι «επιθετική» αριστερά,όλοι μας χωρίς εξαιρέσεις εκθέτουμε πάνω στο αίμα που έσταξαν άλλοι και «στό ονομά τους», στό προαύλιο καί στά κάγκελα της Νοεμβριανής ‘ Ανοιξης, τις ίδιες πολιτικές μας εμμονές, τον ίδιο στερεότυπο «ξύλινο λόγο», την ίδια πορεία 50 χρόνια με «έργα» καί «αποδείξεις» από ένα ΔΡΟΜΟ πού έχουμε χωρίς καμία ενοχή παραχαράξει,ιδιοποιήσει καί καπηλευθεί….

Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει μέσα μας,σαν τίποτα η εμπειρία να μην μάς έμαθε…..

Και αδικούμε,και πικραίνουμε και εμάς και αυτούς που «έφυγαν» και τούς άλλους που με λαχτάρα θα ‘ ρθούν και ξανά «θα το πάμε» τό ίδιο γαϊτανάκι απ΄την αρχή…..

Οχι,στήν συλλογική μνήμη τού λαού η μόνη 17 Νοέμβρη πού έχει καταγραφεί είναι ο λαϊκός ξεσηκωμός τών εξεγερμένων τού 1973. Καί αυτή,η μόνη αληθινή 17 Νοέμβρη πού υπήρξε ποτέ καί πού δέν έχει «εισαγωγικά»,δέν θά απαξιωθεί ποτέ!

Και ναί,να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε λίγο «τον δρόμο» κι ας αργήσουμε να «πιάσουμε την επανάσταση» ….,μήπως καί ελπίσουμε(αν προλάβουμε….) κάποτε να δούμε στα μάτια των παιδιών μας να μπεί χαρά κι όχι άλλη απόγνωση…..

Δεν προχωρά αγάπες μου η ζωή με μαρτυρολόγια,νεκρούς, ήρωες και όρκους για εκδίκηση……

Δεν προχωρά βήμα,ακίνητη αιώνια,αφόρητα θανατερά στο ίδιο σημείο……

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)