Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) – ΕΤΩΝ 15 (ΕΔΩ,ΠΟΥ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ «ΚΟΙΜΑΤΑΙ»)

ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΤΕΖΑ,38 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ που «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ,αλλά και ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ»

…Δέν μπορείς νά συγκρούεσαι επ΄άπειρον μέ τό κράτος-όση φαντασία κι΄άν διαθέτεις-μέ μόνα όπλα μιά πέτρα κι ένα μπουκάλι βενζίνη.Απ΄αυτήν τήν άποψη η μεγαλειώδης τρέλα τού Χημείου 85 στάθηκε κατά κάποιο τρόπο ορόσημο σ΄όλη αυτή τήν ιστορία.Πρίν ακόμη τελειώσει έγινε φανερό πώς θά ήταν ανεπανάληπτη.Γιατί η πρακτική αυτή είχε αγγίξει κατά κάποιο τρόπο τήν τελειωσή της,γιατί τά πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα γιά τόν αναρχικό χώρο-ακόμη καί γιά νά κάνει μιά πορεία,γιατί τέλος κάποιοι κουράστηκαν απ΄όλα αυτά,ενώ άλλοι άρχισαν νά αμφιβάλλουν γιά τήν αποτελεσματικότητα τών πρωτόγονων όπλων πού χρησιμοποιούσαν στίς συγκρούσεις τους μέ τό Κράτος. Απ΄αυτήν τήν άποψη κυρίως αντιλαμβάνομαι τό Χημείο 85 σάν ορόσημο ανάμεσα σέ δύο περιόδους. Επειδή επιτάχυνε τήν πορεία ορισμένων πρός τήν οριστική ρήξη μέ τόν αναρχικό χώρο καί τόν προσανατολισμό τους πρός νέες κατευθύνσεις,θεωρητικές καί πρακτικές,ενώ οδήγησε κάποιους άλλους σέ μιά άλλη κατεύθυνση,προέκταση κατά μιά έννοια αυτής τής προηγούμενης λογικής τής σύγκρουσης ένα βήμα παραπέρα,δημιουργώντας μιάν άλλου τύπου βίαιη κοινωνική πρακτική,άλλου τύπου οργάνωση,διαφορετική στάση απέναντι στίς συλλογικότητες. Εξ΄αιτίας αυτών τών δύο τελευταίων λόγων κυρίως άρχισε όλος αυτός ο μύθος τών συγκρούσεων καί τών οδοφραγμάτων νά παρακμάζει καί νά καταρρέει σταδιακά. (Εκείνη η αξέχαστη νύχτα τών χιλιάδων οργισμένων τήν επομένη τού Πολυτεχνείου 85 δέν έχει βέβαια καμιά σχέση μέ όλα αυτά)…

Πούλος Ψαλιδάκος(περιοδικό «Νύχτα»,Μάης 1988)

Μερικοί σύντροφοι καί συντρόφισσες έκαναν αυτό πού δέν σκεφθήκαμε ή δέν προλάβαμε εμείς,εδώ καί 38 χρόνια.Χάραξαν τό ονομά σου ψηλά,εκεί πού τό τελευταίο φτερούγισμα τής καρδιάς σου κούρνιασε στά δέντρα Μπουμπουλίνας καί Στουρνάρη, στήν γωνιά πού τό αίμα σου ράγισε τό τσιμέντο εκείνη τήν άσχημη νύχτα τού τελευταίου σου Νοέμβρη. Δέν ήσουν τό μόνο θύμα τής «ησυχίας,τάξης καί ασφάλειας» πού ήθελαν νά επιβάλλουν τά «άνθη τής πολιτικής αλλαγής τού τόπου»,αλλά ξεχώριζες από τό μαυρόασπρο πουκάμισο πού μάταια προσπαθούσε νά συγκρατήσει τό ουρλιαχτό καί τήν λάμψη τής νιότης σου. Περάσανε Μιχάλη σάν αστραπή 38 χρόνια. Πολλοί από εμάς,τότε,έχουμε ήδη «τρέξει» πάνω από τό μισό τής ζωής μας,έχουμε κάνει άλλες επιλογές,πήραμε ίσως τήν «ζωή μας λάθος»,μά εσένα πως να σε ξεχάσουμε! Η γενιά τών συντρόφων/σσών πού ξυλοκοπήθηκε καί βασανίσθηκε άγρια στήν εισβολή τών ΜΑΤ καί ΜΕΑ στό δεύτερο Χημείο(το βράδυ μετά την δολοφονία σου),η γενιά πού σέ αποχαιρέτησε στό νεκροταφείο Ζωγράφου,πιθανά να μήν ήταν σέ αυτή τήν σεμνή τελετή πού σέ τίμησαν οι νεότεροι . Αλλά πάντα θυμάται. Καί μπορεί-υποθέτω-μετά από 38 χρόνια νά έχει ήδη κοιτάξει μέσα της καί νά έχει κάνει τήν αυτοκριτική της. Καί επειδή η κριτική από τόν ένα στόν άλλο είναι ο «εύκολος δρόμος»,άς κάνω καί εγώ τήν δική μου χωρίς νά μεταφέρω σέ άλλον τήν ευθύνη!…

Η προσωρινή και μικρή «νίκη» απέναντι στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ πού προέκυψε μετά τήν πρώτη κατάληψη τού Χημείου,τήν άνοιξη τού 85,μετά από τίς μαζικές διαμαρτυρίες γιά τίς επιχειρήσεις-επιθέσεις τής αστυνομίας στά Εξάρχεια,μέ «παρέσυρε» αρκετές φορές μέσα στήν «κεκτημένη ταχύτητα» τής οργής πού τό μυαλό σαρώνει και «εξουσιάζει» στις μέρες τής «άγριας νιότης» που όλα τα θέλει εδώ και τώρα,πώς η τακτική τής «στρατιωτικής αναμέτρησης» καί τού «αντάρτικου» μέ τίς πάνοπλες μονάδες καταστολής είναι «αγωνιστική πρωτοπορία» καί «συμβολικό χτύπημα στό Κράτος».Μιά «άλλη εκδοχή» τής μιζέριας πού επιβάλλεται αργά καί υπόγεια σάν «αυθεντία»,μιά παρόμοια μυθοπλασία περί τών «δυναμικών μέσων» πού είχαν καί οι «κοινωνικοί αγωνιστές» τής 17Ν καί τών άλλων ένοπλων ομάδων τής «επιθετικής αριστεράς» γιά τόν εαυτό τους καί τήν πρακτική τους,σέ ένα άλλο επίπεδο «πάλης» φυσικά! Ετσι πήγε στήν άκρη άλλη μιά φορά η αναρχική πρόταση καί σύνδεση μέ τήν κοινωνία-πού πάντα αφήναμε μισή καί ανολοκλήρωτη αφού οι «αγνές καλές προθέσεις» ποτέ δέν αρκούν καί μέ τό «όραμα» καί μόνο κανείς δέν απελευθερώνεται!

΄Ετσι όλοι μας κινήσαμε για την ψευδαίσθηση και το «αλάνθαστο», συμμέτοχος και εγώ στήν «μάχη» πού στοχεύει «ανεμόμυλους». Προσαγωγές,συλλήψεις,δικαστήρια,φυλακές,κινήσεις συμπαράστασης,ο φαύλος κύκλος τών «χαμένων ποιητών» τού αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου πού κλείνει καί ανοίγει μέσα στήν ανυπόφορα κουραστική επαναληψή του. Η λανθασμένη ,προκατ(ασκευασμένη) καί γκεττοποιημένη τίς περισσότερες φορές συγκρουσή μας μέ τήν εξουσία(κάτω από τήν μορφή «παραδοσιακών χτυπημάτων» στο Κράτος)δέν ενδιαφέρει καί δέν απασχολεί τό κοινωνικό σώμα καί τά «θεαματικά» της αποτελέσματα(μαζί μέ τίς «παράπλευρες απώλειες» αυτού τού ξοδέματος τής αντίδρασης πού έγινε πλέον «συνήθεια»)τό κινούν πολύ συχνά εχθρικά,συναινώντας μέ τό Κράτος και όλοι μαζί εναντίον μας! Καί η «φθορά ξένης ιδιοκτησίας» φθείρει καί ζημιώνει πρώτα εμάς τούς ίδιους πού θέλουμε τήν κοινωνία ελεύθερη καί όχι όμηρο ή σύμμαχο τών αφεντικών! Μετά από 38 χρόνια μπορώ νά ακούσω κάτι από μιά άλλη αλήθεια…ο δρόμος,ευτυχώς,δέν είναι «βενζίνη καί μπουκάλι»! Η περίοδος εκείνη ανάμεσα στό Χημείο τού Μαϊου καί τού Πολυτεχνείου τού 85,έκλεισε τραγικά μέ τόν θανατό σου,Μιχάλη. Εμείς τό νεκρό σου τό κάναμε συνθήματα,καταλήψεις καί πορείες,μά ήταν οι δικοί σου γονείς πού πραγματικά θρηνήσανε καί χάσανε ότι πιό πολύτιμο είχαν! Οι γονείς σου πού 38 χρόνια τώρα ταπεινά έχουν σιωπήσει καί δέν τριγυρίζουν τήν μνήμη σου στό «παζάρι» κάνοντας τό «χρέος» τους!… Εκείνο τό βράδυ πού ο εγκληματίας Μελίστας έσκυψε καί σημάδεψε «χάνοντας τήν ψυχραιμία του» και «εν βρασμώ ψυχής»,προτού χαθεί γιά πάντα η αγωνία σου στήν βρεγμένη από τό αίμα ανάσα της,εκεί πού καταλάβαινες τό τέλος αλλά κρατούσες τά χέρια μας ελπίζοντας πώς θά καταφέρουμε νά σωθείς,εκεί…πρόλαβες νά μού μάθεις… Πώς η ποιότητα,η αντοχή,η ουσία καί οι μορφές τού αγώνα μας πρέπει νά είναι τέτοιες ώστε νά μήν έχει ήττες,θύματα,απογοήτευση,φυγή,παραίτηση καί ιδιώτευση. Ας ελπίσουμε πώς τά λάθη μας,τότε,θά μεταφέρουν τό μήνυμα σήμερα,θά γίνουν «μάθημα» καί οδηγός διαφορετικής πορείας γιά τούς σημερινούς συντρόφους/σσες (αναρχικούς και όχι…δεν είναι μόνο οι αναρχικοί που αγωνίζονται για την Ανθρωπιά και την Ζωή….) ώστε νά μήν χαθεί άστοχα καί πρόωρα ο πόθος τους γιά τήν απαλλαγή τού Κόσμου από τήν τρομοκρατία καί τήν φρίκη πού ονομάζουν «δημοκρατία» οι συμμορίες τών αυταρχικών,αλαζόνων και καταπιεστών όπου Γής! Αν πραγματικά θέλουμε νά τιμήσουμε τήν μνήμη σου Μιχάλη καί νά προχωρήσουμε φωτίζοντας τά σκοτάδια χωρίς «πυροτεχνήματα»,»ιδεοληψίες» καί «ακροβατισμούς»,άν θέλουμε νά δικαιωθεί η πίστη σου γιά τήν Ανοιξη τής Κοινωνίας,άν πραγματικά θέλουμε νά ξεφύγουμε από τήν θυματοποίηση,τήν τυμβωρυχία,τήν ματαιοδοξία καί τήν καπηλεία,αν δέν θέλουμε νά αφανισθούμε από τόν εγωϊσμό και την αδιαλλαξία πού κόβουν κάθε πρόσβαση στόν πολιτικό λόγο καί στήν επαφή μέ τούς υπόλοιπους συν-εξαθλιωμένους της κοινωνικής μας βάσης,άν θέλουμε τά παιδιά μας νά αγγίξουν κάτι από τίς αλήθειες μας καί τό πάθος μας γιά ελευθερία,οφείλουμε νομίζω νά κοπιάσουμε τόσο ώστε ο μονόδρομος τού ατομικισμού καί τής «βίαιης άμεσης δράσης» νά δώσει τήν θέση του καί τήν ενεργειά του(πού άδικα τόσα χρόνια «καταναλώθηκε» σέ αδιέξοδες επιλογές αδικώντας εμάς τούς ίδιους καί τίς αξίες μας)στόν συγκροτημένο,οργανωμένο καί ενωμένο αγώνα γιά μιά άλλη πολιτική δύναμη,ένα πολύμορφο και συνεργαζόμενο Κοινωνικό Ρεύμα πού θα παράγει πολιτική,απευθυνόμενο στά πραγματικά προβλήματα,μέσα στα γεγονότα καί τίς ανάγκες τών κοινωνικών στρωμάτων πού στήνονται καθημερινά στόν τοίχο τού εφιάλτη τής ανισότητας! Γιατί δέν πάμε μπροστά με του καθενός τα «ιερατεία»,τους ηγεμονισμούς και τις διαφωνίες ,τις «κινηματικές» ιδιοκτησίες και τα «μαγαζάκια» που καίνε τα χρόνια μας, που αναβάλλουν,καθυστερούν και ματαιώνουν την εκκίνηση πρός την Ευτοπία,ενώ ο καπιταλισμός κι ο φασισμός παντού κερδίζουν και προχωρούν διαμορφώνοντας μια Ολοκληρωτική Δυστοπία!Δεν χρειαζόμαστε νεκρούς,»σύμβολα» καί «ήρωες»! Απέναντι σε κάθε είδους Βαρβαρότητα ,ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΜΙΧΑΛΗΔΕΣ χρειαζόμαστε!

Ξημερώνει άλλη μιά «επέτειος»…50 χρόνια μετά,όλοι θέλουν(μέ ή χωρίς στεφάνι) «δικό τους» τό Πολυτεχνείο. Τραβώντας ο καθένας καί από ένα κομμάτι από τίς σάρκες του γιά νά ντυθεί η «υπογραφή» τους,αφήσανε γυμνή καί βιασμένη τήν εξέγερση,τούς νεκρούς άταφους καί παγωμένους.Ο καθένας μέ τίς «ταυτίσεις» του,από «αμυντική» μέχρι «επιθετική» αριστερά εκθέτουν στό προαύλιο καί στά κάγκελα τά «έργα» καί τίς «αποδείξεις» από ένα ΔΡΟΜΟ πού έχουν παραχαράξει,ιδιοποιήσει καί καπηλευθεί….

Οχι,στήν συλλογική μνήμη τού λαού η μόνη 17 Νοέμβρη πού έχει καταγραφεί είναι ο λαϊκός ξεσηκωμός τών εξεγερμένων τού 1973. Καί αυτή,η μόνη αληθινή 17 Νοέμβρη πού υπήρξε ποτέ καί πού δέν έχει «εισαγωγικά»,δέν θά απαξιωθεί ποτέ!

Κοιτάζοντας Μιχάλη Καλτέζα τήν ίδια αφίσσα εδώ καί 38 χρόνια μέ τό τελευταίο βλέμμα σου καί τά χέρια σου ανοιχτά στήν άσφαλτο σαν του Χριστού πάνω στον σταυρό νά μάς ψάχνουν μέσα από δακρυγόνα καί καπνούς,σού υπόσχομαι νά κάνω ότι μπορώ καί γιά όσο καιρό μού μένει,νά αλλάξω ότι μπορέσω από τόν Κόσμο πού άφησες πίσω καί πού εσύ δέν πρόλαβες γιατί ένας Μελίστας ήθελε νά «φύγεις νωρίς»…Αν δεν τα καταφέρω πάλι κάτι μέσα του στο Κτήνος και στην Αφασία να αλλάξω,θα κοιτάξω μέ όση δύναμη έχω ακόμη να μην χαθώ από τα μάτια σου,να κρατηθώ δεμένος με την τελευταία σου ανάσα! Και εκεί ας πεθάνω….Καί επειδή είμαι σίγουρος πώς στά ίδια μέρη πάνω-κάτω θά ξαναβρεθούμε,αδερφέ μου Μιχάλη πού σαν σήμερα θάσουν παλικάρι 53 χρονών,δέν σού λέω «αντίο»…

Στό επανιδείν…

΄Ενας από τήν γενιά εκείνης τής εποχής…

΄Ενας από εκείνον τόν Νοέμβρη…

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)

υγ/…. Αυτό εδώ το κείμενο(που πρωτογράφτηκε πρίν 17 χρόνια και άλλαξε-διορθώθηκε σε κάποια σημεία για να προσαρμοσθεί στήν σημερινή «επέτειο» ,απόψε 17/11/2023) είναι μια προσωπική μου εξομολόγηση στο απομονωμένο μου αυτοεξόριστο «ξωκλήσι» ,ανακαλύπτοντας «γερνώντας ρεφορμιστικά» πως «για να γυρίσει ο ήλιος» θέλει φυσικά δουλειά πολύ αλλά όχι νεκρούς χιλιάδες και ήρωες στην θυσία των τροχών και η ζωντάνια μας να «φτιάχνεται» από το αίμα τους. Έτσι «το χελιδόνι και η άνοιξη» δεν θάρθει ποτέ,σεβαστός ο ποιητής αλλά φοβάμαι πως κι αυτός «ξεγελάσθηκε»! Και βέβαια για τον δολοφονημένο Καλτέζα έχουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν,δεν σας αρέσει και δεν συμφωνείτε με το «εμάς»,μέσα από τούτες τις γραμμές καταθέτω την δική μου …..Ο τυφλός πόλεμος με την αστυνομία-που γίνηκε μάλιστα εκείνους τους μήνες που προηγήθηκαν της δολοφονίας και καθημερινή «ρουτίνα» και αυτοσκοπός – έχει συνέπειες πολλές φορές τραγικές και ανεπανόρθωτες και ο επαναστάτης (άν είναι και όσο αντέχει νά είναι….) πρέπει να διαβάζει την επόμενη στιγμή προσεκτικά προτού ρισκάρει ψυχές και απώλειες. Γιατί η άλλη πλευρά έχει αρκετούς φανατικούς και αφιονισμένους σαν τον Μελίστα που όχι μόνο χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους,αλλά τους παρέχεται από την μεριά μας η ευκαιρία και το » άλλοθι» να πατήσουν την σκανδάλη! …Σημασία έχει και η «δική μας πλευρά» να μην καλλιεργεί τό ίδιο δόγμα ,τον ίδιο παραλογισμό και ψύχωση!Η βία για την βία,η σύγκρουση για την σύγκρουση κοκ δεν ωφέλησε κανένα κίνημα ή χώρο πολιτικής αμφισβήτησης!Γι αυτό μελέτη και σκέψη κι όχι «μαχητική δράση» αλόγιστη και άσκοπη!