ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΣΙΜΗ, ΣΤΟΝ ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗ, ΣΤΟΝ ΠΡΕΚΑ, ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΝΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΦΟΥΝΤΑ, ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΠΛΑ
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΤΟ «ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ» ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ, Ο «ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ» ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
(νά τό ξεκαθαρίσω άλλη μιά φορά γιά νά μήν φθάσουν ξανά οι διαφωνίες ή οι παρερμηνείες και παρεξηγήσεις νά χαλάνε τίς καρδιές μας… Η κριτική στήν επιλογή τής ένοπλης βίας, δέν σημαίνει ούτε πώς «αυτόματα» γινόμαστε «φίλοι καί σύμμαχοι» τής καπιταλιστικής άγριας συμμορίας, ούτε πώς απουσιάζει ο σεβασμός στήν μνήμη αυτών πού άδικα καί άσκοπα,»έπεσαν»,από τήν όποια «πλευρά» κι άν βρίσκονται αυτοί. Γιά τό τελευταίο, «απολογούμαι» ειλικρινά γιά νά είμαι ακριβοδίκαιος καί γιά νά μήν μπώ σέ συνψηφισμούς, «επιλεκτικές εξισώσεις καί αριθμητικές» γιά τήν απώλεια τής ανθρώπινης ζωής…. Τό αντίθετο…Η κριτική, αλλά καί αυτοκριτική παράλληλα – γιατί υπήρξα κι εγώ στιγμές τραγικά αντιφατικός, όταν γιά παράδειγμα έγραφα μέ συντρόφους, τότε, στό κέντρο τής Αθήνας τό σύνθημα «Ο Τσουτσουβής ζεί», αμέσως μετά τήν ένοπλη συμπλοκή στού Γκύζη, τήν λανθασμένη αυτή επιλογή ταξικού αγώνα κατέληξα νά επικροτώ καί νά προωθώ – γίνεται γιά νά μήν «πέσουν» κι άλλοι στό ναρκοπέδιο πού ανοίγουν σκόπιμα καί ύπουλα οι «εκπρόσωποι» καί «διαχειριστές» τής κοινωνίας, πού αφού τήν οδήγησαν στήν εξαθλίωση, τώρα ζητούν από αυτήν «συναίνεση καί συνεργασία» γιά τήν «αντιμετώπιση τής κρίσης» πού οι ίδιοι δημιούργησαν μέ τήν τρομοκρατία καί τίς καθημερινές ληστείες τους σέ βάρος τής υγείας καί τής ασφάλειας τών εργαζομένων, γκρεμίζοντας τά θεμέλια τής κοινωνικής ευημερίας, συνοχής, αρμονίας καί αλληλεγγύης….)
ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΩΣ «ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΧΘΡΟ» ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΤΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ,ΕΝΟΠΛΗ Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΛΑΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ «ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ», «ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ» ΚΑΙ «ΚΥΝΗΓΟΙ», Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΥΦΛΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ «ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ «, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ «ΜΕΣΩΝ» ΠΟΥ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Η εξουσία «καλωσορίζει» καί «υποδέχεται» στόν γύρο τού θανάτου τούς δίκαια οργισμένους από τήν βία της, τούς βάζει στά χέρια τήν «σφραγίδα» τής τρομοκρατικής της οργάνωσης, τά «σιδερικά» τής καταστροφικής πολεμικής της βιομηχανίας καί τά «άγια μιλιταριστικά μέσα» της, τούς καταδικάζει χωρίς ελπίδα διαφυγής νά κρύβονται στήν από παντού ελεγχόμενη καί φρουρούμενη στρατιωτική της περιοχή.
Αναλώνει, οδηγεί, εξαντλεί (άλλη μιά φορά) στήν αυτοπαγίδευση τόν αναρχικό χώρο (ή μέρος του) παρασύροντας τίς δυνάμεις του από τό «εύφλεκτο υλικό» τών κοινωνικών ζητημάτων στήν ανύπαρκτη φλόγα τής ένοπλης «πρωτοπορίας» καί τού συνομωτικού «αντάρτικου πόλης», περιμένει στήν γωνία τήν οπλισμένη «αντιπαράθεση» γιά νά πανηγυρίσει άλλη μιά νίκη μέ απευθείας συνδέσεις μέ τό θέαμα τής τρομολαγνείας, νά ξαποστείλει στά νεκροταφεία κι άλλους νεκρούς αναρχικούς, νά δώσει ως «ξεχωριστή τροφή» στό τέρας τών δικαστηρίων καί τών φυλακών κι άλλους συντρόφους πού «βηματίζουν» στό ναρκοπέδιο εκείνης τής «αναμέτρησης» μέ τήν συστημική βαρβαρότητα πού η ίδια επινόησε, σχεδίασε καί ολοκλήρωσε γιά τήν υπεροχή τού πολύμορφου οπλοστάσιου φόβου, μηδενικής ανοχής καί καταστολής ενάντια στήν θέληση τής κοινωνίας νά μήν υποταχθεί στήν «εκ τών άνω» επιβολής μέτρων καί προγραμμάτων γιά τήν σταθερότητα τής εξαθλιωσής της!
Ενός κύκλου πού όποτε η εξουσία επιλέγει νά τόν «ανοίγει» μέ τό χέρι στήν σκανδάλη, θυμίζει σέ όλους μας τόν επίλογο τής προηγούμενης «συνάντησης» μέ τόν αντίπαλο «πολεμιστή», τόν τρόπο πού η ίδια πάντοτε (προσωρινά) τόν «κλείνει», μέχρι τόν επόμενο!
Η συντήρηση τής «στρατιωτικής αντίληψης» καί τού «ένοπλου τομέα», είτε ως πρακτική, είτε ως συμπάθεια, είτε ως υποστήριξη καί αλληλεγγύη διευκολύνει τό δίχτυ τής Κρατικής τρομοκρατίας νά εγκλωβίσει κι άλλα θύματα ανάμεσα στούς συντρόφους καί στίς συντρόφισσες.
Η άρνηση τής ένταξης καί τής προσκόλλησης στό δίχτυ αυτό πού κατασκευάζει ύπουλα καί σκόπιμα η «προστασία τού πολίτη» γιά τόν «εσωτερικό εχθρό», είναι η αρχή τής συγκροτημένης οργάνωσης τών καταπιεσμένων χωρίς αυταπάτες καί νεφελώματα πού καθηλώνουν στήν απομόνωση, στήν ποινικοποίηση καί στήν προεξοφλημένη ήττα τόν αγώνα γιά μιά κοινωνία πού δέν θά είναι σκλαβωμένη στά «ιδανικά» τής οπλοκρατίας καί τού κέρδους!
Καιρός νά σταματήσει νά μεταφέρεται στούς νέους καί νέες αγωνιστές/τριες πού θά ακολουθήσουν στό ποτάμι τής αντίστασης σέ ένα Κόσμο-φυλακή, η παθογένεια καί ο ελιτισμός τής «ένοπλης κληρονομιάς», πού αρνείται νά αντικρύσει στά μάτια τόν μακάβριο απολογισμό τής «μάχης», τής ελάχιστης ποσότητας καί ποιότητας αίματος πού υπάρχει στό σώμα τής επανάστασης καί έχει ξοδευθεί άστοχα στούς δρόμους τής πόλης στό όνομα τής «εκδίκησης» καί τού «ταξικού μίσους»!
Εκεί, πού τελικά θέλει νά χυθεί καί καθοδηγεί ως χρόνο καί τόπο η γιάφκα τής εξουσιαστικής συμμορίας!
Οι όποιες επιλογές άλλωστε καθορίζουν, άν θά ανοίξουν ή θά κλείσουν γιά πάντα οι δρόμοι τής επόμενης μέρας (ή καί νύχτας), αν κάπου εκεί θά βρεθούμε μέσα στούς «άλλους» ή άν θά μείνουμε μακριά καί απόντες!
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα
~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~
απαντηση στον «ΕΑ»
δύο παλαιότερα και επίκαιρα κείμενα πού τοποθετούνται ενάντια στήν πρακτική τής ένοπλης οργάνωσης «ΕΑ», πού δημοσιεύθηκαν στό «Ποντίκι» (φ1535), σελ. 36-37
«Ο πιό αρνητικός απολογισμός αυτών τών χρόνων είναι ότι οι πλέον υψηλοί στόχοι μας, τά πιό ισχυρά μας δίκαια και οι πιό μεγάλες ελπίδες μας παρερμηνεύτηκαν εξαιτίας τής βίας πού χρησιμοποιήσαμε… μπορώ νά πώ μέ σιγουριά ότι μέσω τής βίας δέν χτίζεις μιά διαφορετική κοινωνία, μιά κοινωνία μέ λιγότερη βία. Πιστεύω ότι δέν είναι αλήθεια τελικά ότι ο σκοπός αγιάζει τά μέσα» – Σέρτζιο Ντ΄Ελία , πρώην ηγετικό στέλεχος τής ιταλικής ένοπλης οργάνωσης «prima linea» (Ελευθεροτυπία 19.1.2009)
Γενικευμένη τυφλότητα ή απλώς τυφλή βία;
Το Κράτος και η Βία, αντλώντας την καταγωγή τους από την αρχαιοελληνική μυθολογική παράδοση, αποτελούν τα ισχυρότερα συστατικά ενός συστήματος εξαναγκασμού και καταπίεσης της άρχουσας τάξης επάνω στους λαούς.
Καμιά πολιτική ιδεολογική επικάλυψη δεν μπόρεσε να αναιρέσει τον εξουσιαστικό χαρακτήρα του Κράτους, θεσμικό οχυρό των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών ελίτ. Καμιά επίκληση στη συνταγματική νομιμότητα, την επιβεβλημένη από τους “νοικοκυραίους” (τακτοποιημένους στα γρανάζια του συστήματος) και τα πολιτικά αφεντικά τους, δεν μπόρεσε ν’ αποκρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της Βίας, της κρατικής εκείνης βίας που με την δικαιωματική κατοχή των όπλων των κατασταλτικών μηχανισμών τους επέβαλλε και επιβάλλει τη σιγή νεκροταφείου, τη λεγόμενη “κοινωνική ειρήνη”.
Οι σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας είναι ποτισμένες με το αίμα των λαών, των εξεγερμένων, των επαναστατών, των αυτόχθονων, των γυναικών, των αιρετικών, των διαφορετικών κλπ. Οι στάλες αίματος που χύθηκαν απ’ τους δυνάστες των λαών λέκιασαν, δεν πότισαν τις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
Η Ελευθερία ήταν και είναι το όραμα, το Κράτος και η Βία ήταν και είναι σκιά. Η ιστορία του Ελευθεριακού, Αναρχικού κινήματος, φάρος της επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, οι αναρχικοί ήταν η μαγιά των μεγαλύτερων κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων σε Ευρώπη και Αμερική. Φλογεροί ιδεολόγοι και οραματιστές, μέλη της εργατικής και αγροτικής τάξης και του Προλεταριάτου των πόλεων, άναβαν την σπίθα για εξεγερμένες συνειδήσεις, ενάντια σε τυραννίες, αιμοσταγείς βασιλείες με κοινοβούλια μαριονέτες, στην εποχή που η φεουδαρχία μεταλλασσόταν στον προκαπιταλιστικό κόσμο.
Μοναδικά όπλα της ελευθεριακής συνείδησης ήταν και είναι οι ιδέες. Η κοινωνική αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός, η κοινωνική, οικονομική, πολιτική ισότητα και δικαιοσύνη ήταν και είναι τα προτάγματα. Η αυτοκυβέρνηση, η αυτοδιεύθυνση και αυτοδιοίκηση των λαών, η οριζόντια, αντιιεραρχική, αντιεξουσιαστική οργάνωση των κοινωνιών, η αυτοθέσμιση και αυτοοργάνωση με ελεύθερες ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες, ο ελεύθερος κολεκτιβισμός και αναρχοκομμουνισμός, ελευθεριακός κοινοτισμός και η ριζοσπαστική κοινωνική οικολογία, αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την ευρύτητα του κοινωνικού οράματος, που δεν στενεύει, αλλά ανοίγει συνεχώς, πατώντας πάντα στα νέα μονοπάτια της ελεύθερης σκέψης και δράσης.
Οι ελευθεριακοί δεν εξεγείρονταν και επαναστατούσαν για την κοινωνία, αλλά με την κοινωνία. Ο νεκροί αναρχικοί του Σικάγο το 1886, οι χιλιάδες νεκροί των μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων, της Ιταλίας, των αγροτικών αναρχικών εξεγέρσεων της Ανδαλουσίας, οι χιλιάδες νεκροί της Μαχνοβίτικης αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία για ελεύθερα σοβιέτ, ή οι χιλιάδες σύντροφοί τους στη Σοβιετική επανάσταση που η αυταπάρνησή τους πληρώθηκε απ΄ τον κόκκινο φασισμό με εκτελέσεις και Σιβηρία, οι χιλιάδες αναρχοσυνδικαλιστές της CNT και αγωνιστές της FAI, οι αναρχικοί αγρότες της Αραγονίας και Ανδαλουσίας που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Ισπανική επανάσταση του 1936 απέναντι στον διεθνή φασισμό. Στα κρεματόρια της ναζιστικής Γερμανίας οι αναρχικοί είχαν το διό τους αστέρι, ενώ στα βουνά της κατοχικής Αντίστασης στην Ελλάδα η ΟΠΛΑ (η ένοπλη συμμορία του ΚΚΕ) καθάριζε συντρόφους αναρχικούς και τεταρτοδιεθνιστές ως παρεκκλίνοντες της κομματικής τους ιεραρχίας. Οι Επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο σε Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ανατολική Γερμανία, ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, στη δικτατορία του Φράνκο και του Σαλαζάρ, προσέθεσαν χιλιάδες ονόματα αναρχικών σ’ ένα ατελείωτο μαρτυρολόγιο.
Η ανάμνηση της “μαρτυρίας” των αναρχικών για μια ελεύθερη κοινωνία, αποκτά ιδιαίτερη αξία όταν μπορεί ν’ αντιληφθεί κανείς ότι καταρχάς διαχέεται ταπεινά στην παγκόσμια ιστορία, χωρίς να ξεχωρίζει από καμιά άλλη κοινωνική θυσία, και ακολούθως από την απουσία ιστορικών αποδεδειγμένων, τυφλής αντιβίας με Γκουλάγκ, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτελεστικά αποσπάσματα, εκκαθαρίσεις κλπ. Η τυφλή βία ήταν και είναι προνόμιο της Εξουσίας και η τυφλή αντιβία προνόμιο των Ρώσων μηδενιστών, Νετσαγιεφικών, “πεφωτισμένων” πρωτοποριών και ένοπλων συμμοριών, επίβουλων καθοδηγητών των κοινωνικών αγώνων. Η τυφλή κρατική βία εκπορεύεται συνήθως από ένστολους έμμισθους εν δυνάμει δολοφόνους, ενώ η τυφλή αντιβία των ομάδων και σεχτών διακατέχεται από το κράτος της πιο σκληρής ιδεοληψίας, της πολιτικής πλάνης της κυριαρχίας των όπλων στη μάχη των ιδεών.
Το γεγονός όμως είναι ότι και η κρατική βία και η τυφλή αντιβία είναι μηχανισμοί επιβολής που ανήκουν σε ανθρώπους τυφλούς. Θα λέγαμε ότι θα μπορούσε η τύφλωση αυτή να γενικευτεί επικίνδυνα, αν δεν υπήρχε η φωτεινή αναλαμπή, τις τελευταίες δεκαετίες, ατομικών και κοινωνικών εξεγέρσεων (Λ. Άντζελες, Αργεντινή, Μεξικό, Ελλάδα, Κίνημα αντιπαγκοσμιοποίησης). Εξεγέρσεις που αποσάθρωσαν τον “δημοκρατικό” μανδύα της Αντιπροσωπευτικής Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας, που σε παγκόσμιο επίπεδο προλειάνει το δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία των λίγων απέναντι σε λαούς, οργουελιανού τύπου, με την επιβολή των καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης όλο και συχνότερα.
Η τυφλή Δημοκρατία τους αυτοσπαράσσεται, οι θεσμοί τους αυτοκρημνίζονται, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αυτοκαταστρέφεται, παρασύροντας όμως ολόκληρες τις κοινωνίες, την φύση, τον πλανήτη μας.
Απέναντι στην γενικευμένη τυφλότητα και υποταγή που πάνε να μας επιβάλουν, οι αναρχικοί, οι ελευθεριακοί και αντιεξουσιαστές, οι ελεύθεροι άνθρωποι και οι εξεγερμένες συνειδήσεις έχουν χρέος ν’ αντιπαρατάσσουν την αγάπη για ζωή κι ελευθερία. Η ανθρώπινη ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό και είναι η πιο πρωταρχική και υπέρτατη αξία, όταν συνοδεύεται με άρωμα Ελευθερίας.
Ελευθεριακή Κίνηση Κορινθίας
Ελευθεριακή Οροσειρά Αλληλεγγύης
Αναρχικοί από Αθήνα,Κορινθία καί Αχαϊα
Αφηστε λιγο κατω τα οπλα και σκεφθειτε…
Η δολοφονική επίθεση στίς 5.1.09 στά Εξάρχεια εναντίον αστυνομικής περιπολίας καί ο σοβαρός τραυματισμός τού αστυνομικού Διαμαντή Μαντζούνη είναι ίσως ένα μέρος από τό χειρότερο πού μπορεί νά προκύψει από αδιέξοδες «πολιτικές» επιλογές στήν πλάτη τών πραγματικών επαναστατικών αγώνων.
Σέ μιά περιοχή όπου η σπείρα τής ακραίας αντίδρασης καί συντήρησης έχει «ανακαλύψει» τήν «πηγή» καί τήν «αιτία» κάθε «παρανομίας», «εγκλήματος» καί «τρομοκρατίας», οι μεγαλοεργολάβοι τής ένοπλης βίας τούς έδωσαν ένα απροσδόκητο «δώρο».
Οι στρατιώτες τής απόλυτης αλήθειας αγνοούν βέβαια πώς μπορείς καί μέ τήν σκανδάλη νά υπογράψεις πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης καί δουλικής εξυπηρέτησης στόν μηχανισμό τής εξουσιαστικής βίας καί στίς σκοπιμότητες τής «αντιτρομοκρατίας».
Γιατί ο μιλιταρισμός (στοιχείο πού είναι ξένο καί εχθρικό στό επαναστατικό κίνημα όσο καί αυτοί πού τόν χρησιμοποιούν) είναι δημιουργία καί φασίζουσα μέθοδος επιβολής τού Κράτους πού τήν δοκιμάζει ξανά καί ξανά καθημερινά στούς εξουσιαζόμενους έχοντας εξασφαλίσει σέ κάθε «παρτίδα» τή νίκη του καί τήν ήττα σέ όσους τολμούν νά τήν αντιγράψουν εναντιά του.
Ο μιλιταρισμός τού Κράτους είναι «αθάνατος» όσες σφαίρες καί άν ρίξει η ιεραρχία τής συμβολικής βίας στό στήθος ενός άτυχου αστυνομικού, στήν στολή τού συστήματος καί όχι στήν «καρδιά» του (άν καί τό σύστημα δέν έχει «καρδιά»), βγαίνοντας από τά «υπόγεια» καί τά «πίσω παράθυρα» τού κινήματος.
Καί είναι πράγματι περίεργο πώς,ύστερα από τόσα χρόνια αυτοκτονίας καί παράδοσης τών «πρωτοποριών» ένοπλης «πάλης», πού χρησιμοποιήθηκαν από τήν αρχή μέχρι τό τέλος ως εργαλεία χρήσιμα τών τρομονόμων καί τών αυταρχικών μεθόδων κοινωνικού ασφυκτικού ελέγχου από τήν δυτικοευρωπαϊκή διακρατική συμφωνία (συμμορία), είναι ανίκανοι νά «ακούσουν» κάτι από τά λάθη, τήν εμπειρία καί τά αδιέξοδα πού ακριβώς η ίδια «παραίτηση» τής «αυτόκλητης εκπροσώπησης» τών αδικημένων, οδήγησε στά ειδικά κελιά απομόνωσης πρόσφατα τόν Κουφοντίνα, τά αδέλφια Ξηρούς, τόν Τζωρτζάτο, τόν Γιωτόπουλο καί τούς άλλους.
Τόν Κασίμη καί τόν Τσουτσουβή στό χώμα καί χιλιάδες στόν αγώνα, πού ευτυχώς τά μαθήματα (καί τά παθήματα) τής ιστορίας τούς έχουν αποδείξει πώς η επιλογή τής «εκτέλεσης» καί τής «δικαιοσύνης» τού πιστολιού δέν έφερε ποτέ τήν «άνοιξη» καί τήν επαναστατική προοπτική στό κίνημα!
Τό αντίθετο!
Δέν έχω πρόβλημα νά σταθώ απέναντι σέ ένα ακόμη δόγμα «ή μέ εμάς ή με τό Κράτος», γιατί είμαι ενάντια καί στά δύο καί όποιος μέ «εκβιάζει» μέ κάθε τέτοιο τρόπο είναι άθλιος εξουσιαστής καί επικίνδυνος γιά κάθε κοινωνία, γιά κάθε επανάσταση!
Δέν έχω πρόβλημα νά αρνηθώ νά μοιραστώ τήν «αγωνία» τών ένοπλων γκρουπούσκουλων ή θρησκειών άν η εξέγερση ή η επανάσταση θά γίνει μέ σφαίρες ή βιτρίνες…
Τό πιθανότερο, μέ τίποτα από τά δύο καί τό πιθανότερο, εγώ καί αυτοί νά μήν ζούμε γιά νά δούμε πώς αυτή έγινε καί άν αυτή «ευτύχησε» ή «ατύχησε»…
Τό κύριο καί σοβαρό όμως πρόβλημα γιά τό κίνημα είναι νά παραμερίσει τήν εσωστρεφειά του, τήν αδιαλλαξία, τά στερεοτυπά του, τίς «σφραγίδες» καί τά «μαγαζιά» του καί νά ανοίξει ξανά τούς «κλειστούς χώρους» σέ όλα τά κοινωνικά στρώματα πού σαπίζουν απελπισμένα στό πέλαγος τής βαρβαρότητας.
Ο αναρχικός καί αντιεξουσιαστικός χώρος οφείλει στίς σελίδες τής ιστορίας του, πού είναι γραμμένες μέ τό αίμα τών συντρόφων του στούς εργατικούς κοινωνικούς αγώνες, νά διακόψει μέ κάθε φετιχισμό τής βίας, νά επανεξετάσει τούς τρόπους τής σημερινής του κοινωνικής παρέμβασης καί απεύθυνσης, νά μάθει νά ακούει καί νά συνεργάζεται μέ διαφορετικές φωνές καί απόψεις, νά «κινδυνεύσει» καί νά «ζυγιστεί» μέσα στήν εξέλιξη πού χτυπά τήν πόρτα τών κινημάτων πού θέλουν έναν Κόσμο διαφορετικό από τό κολαστήριο τών πολυεθνικών ελίτ!
Στό χέρι μας είναι άν αυτός ο Κόσμος είναι εφικτός ή τελικά μιά ουτοπία, ένα όραμα πού άφησε τή σκιά του ξεμένοντας σάν ανώδυνη καταγγελία καί διαμαρτυρία ενάντια στήν τάξη,πού παρουσιάζει σάν τόν μόνο «εφικτό» καί «καλύτερο» τόν αργό θάνατο μέσα στό χωρίς αύριο καί μέλλον τής ανθρωπότητας, στήν πολεμική αρένα τού άγριου καπιταλισμού όπου τά Κράτη-εταιρείες θά έχουν διασπάσει οριστικά τή συμφιλίωση καί τήν αλληλεγγύη ανάμεσα στόν κοινωνικό ιστό, ανάμεσα στούς λαούς!
Ηδη αυτό ως ένα σημείο τό έχουν καταφέρει!
Στά χέρια μας είναι άν θά γεμίσουμε τό κενό μέ εκείνη τήν πολιτική δράση πού αφοπλίζει τό «πτώμα», πού νομίζει πώς η σκανδάλη, η ενέδρα, η αυτοδικία, η εκδίκηση καί η μυρωδιά τού θανάτου, τού εμφυλίου καί τού μίσους είναι η «δύναμη» καί η «φωνή» τού κινήματος!
Στά χέρια μας είναι άν οι επόμενες εξεγέρσεις δέν θά έχουν βουβή, αμέτοχη, φοβισμένη καί εχθρική τήν κοινωνία, αλλά μαζί μας.
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
άτομο από τό αναρχικό κίνημα
Ο ΔΡΟΜΟΣ 