«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάθεια του κόσμου»: Γιατί πρέπει να θυμόμαστε τον Ζακ Κωστόπουλο | in.gr
Ενας ήταν εκεί,αυτός ο ένας τυχαία βρέθηκε εκεί…και προσπάθησε μέσα στα αγρίμια και την αγέλη να σταματήσει την απανθρωπιά και το φονικό.Ναί, αυτός έστω ο ένας, ο κάθε ένας που τολμά και υπάρχει σε τούτες τις στιγμές ,σε κάθε μαύρη σελίδα που το «ιερατείο» της βαρβαρότητας σφαγιάζει και αυτόκλητα δικάζει και εκτελεί….Ναί,αυτός ο ένας που εμφανίζεται σαν «κεραυνός» μέσα στην παγερή συνενοχή,σιωπή και αδιαφορία του «αγανακτισμένου πλήθους» είναι η ΕΛΠΙΔΑ που κρατά την καρδιά μας ζωντανή στην θέση της!!!.Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ,μπορεί και νάχει ήδη πεθάνει ,αλλά εκεί μέσα στην λίμνη αίματος που καθρεπτίζεται το φρικτό τέλος του κάθε Ζάκ, μέσα στον ζόφο μιας εποχής που οι γεννιές του μέλλοντος(αν καταφέρουν και υπάρξουν)θα καταγράψουν με την μεγαλύτερη ντροπή της ιστορίας «σε καιρό ειρήνης»,αυτός ο ένας μάς δίνει ξανά ελπίδες να ελπίζουμε όσο μας απομένει να ζήσουμε…έστω «απελπισμένα»….
Καληνύχτα Ζάκ, μπορεί αυτός ο Κόσμος(το πιθανότερο)να μην αλλάξει ποτέ! Δεν θα καταφέρει όμως ούτε εμάς να μάς αλλάξει μέχρι την τελευταία μας ανάσα σε τούτη τη ζήση.Κι αυτή θάναι η μοναδική μας υπέροχη νίκη μέσα στίς τόσες μάχες που δώσαμε και χάσαμε απέναντι σε κάθε εξουσία…..
Κάϊν……
Ο ΔΡΟΜΟΣ 