Λάκης Σάντας

Έφυγε από κοντά μας ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας, ο άνθρωπος που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασε το βράδυ της 30/5/41 την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη.

Ήθελα να γράψω κάτι γιά την πράξη αυτή στην επέτειο της, αλλά με πρόλαβε ο θάνατος του. Εγώ νιώθω πολύ λίγος να μιλάω γιά ανθρώπους όταν οι πράξεις τους μιλάνε γι’ αυτούς και δεν θα πώ τίποτα παραπάνω. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει δεν έχει ανάγκη βέβαια τους δικούς μου επικήδειους.

Ωστόσο, θα παραθέσω ένα κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου, που βρήκα εδώ :

Το  παρακάτω κείμενο του  συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλου γράφτηκε ο Παρίσι στις 20-4-1993. Δημοσιεύτηκε, μαζί με την αφήγηση του Λάκη Σάντα, στην  εφημερίδα  Ελευθεροτυπία στις 31-5-1993 . Ακολουθεί το πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο

 O  Ἐθνικὸς  Ήρωας Λάκης Σάντας

Του Ηλία Πετρόπουλου

Γράφω μὲ δέος γιὰ τὸν Σάντα. 

Κάθε φορά πού μὲ ἐπισκέπτεται ἕνας ἄγνωστός μου φοιτητής, τὸν ρωτάω ἂν ξέρει τὸν Λάκη Σάντα. Ἡ ἀπάντηση εἶναι πάντα ἀρνητική.

Ἡ ἔλλειψη ἱστορικῆς μνήμης, πού τόσο χαρακτηρίζει τὸν νεοέλληνα, ἀποδεικνύει ὅτι ὁ λαὸς μας πῆρε τὸ κακὸ μονοπάτι. Ὁ Σάντας, μαζὶ μὲ τὸν Γλέζο, ἐπιτέλεσαν μίαν ἐθνικὴ ἡρωϊκὴ πράξη. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Σάντας καὶ ὁ Γλέζος εἶναι οἱ πρῶτοι ἀγωνιστές, πού ξεκίνησαν τὴν Ἀντίσταση κατὰ τῶν χιτλερικῶν, ἀνὰ τὴν Εὐρώπη.

Αὐτὸ ἔγινε τὴν νύχτα 30/31 Μαῒου 1941 — δηλαδή, τότε ἀκριβῶς πού ἔπεσε καὶ ἡ Κρήτη στὰ νύχια τῆς Βέρμαχτ. Ἡ ἱστορικὴ στιγμὴ ἦταν τόσον εὐνοϊκὴ γιὰ τὴν νατσιστικὴ Γερμανία, ὥστε τὸ κουράγιο (ἤ, μᾶλλον, τὸ θράσος) τῶν δύο πατριωτῶν μοῦ προξενοῦσε ἀνέκαθεν ἕναν ἱερὸ σεβασμό. Δὲν προτίθεμαι νὰ περιγράψω τὸ γεγονός. Ἁπλῶς, θέλησα νὰ πῶ δυὸ ἐγκάρδιες φράσεις γιὰ τὸν Ἐθνικὸ Ἥρωα Λάκη Σάντα, πού συμβαίνει νὰ εἶναι καὶ ἀγαπημένος μου φίλος. Γνωρίζω, βέβαια, καὶ τὸν Μανόλη Γλέζο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Χούντας, ὅποτε πέρναγα συχνὰ ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο του (— ἐκεῖ, μάλιστα, συνάντησα μιὰ φορὰ καὶ τὸν Παρτσαλίδη). Ὡστόσο, σήμερα τὸ θέμα μου εἶναι ὁ Σάντας.

Πάντα μου ἐπιθυμοῦσα νὰ γνωρίσω τὸν Σάντα, ἄλλα τὸ ὄνειρο αὐτὸ δὲ γινότανε νὰ πραγματοποιηθεῖ γιατί ὁ Σάντας εἶχε καταφύγει, τὸ 1951, στὸν Καναδά, ὅπου ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Τελικῶς, πρὶν εἴκοσι χρόνια, πέσαμε στὴν ἴδια φυλακὴ μὲ τὸν Σάντα. Κι ἐκεῖ φούντωσε ἡ ἔντονη φιλία μας. Ἀπ’ ὅ,τι θυμᾶμαι, ἡ ἰδιόρρυθμη αὐτὴ φιλία — ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἀναρχικὸ κι ἕναν κομουνιστὴ — παραξένευε ἰδιαιτέρως τοὺς ἄλλους πολιτικοὺς κρατουμένους. Ὅμως, ὁ Σάντας εἶναι ἕνας ἄντρας πού δὲν κωλώνει μπροστὰ σὲ τέτοιες λεπτομέρειες…

Γράφω μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν Σάντα.

Λατρεύω τὶς ἀφηγήσεις. Ὁ Λάκης Σάντας εἶναι γεννημένος ἀφηγητής. Γιὰ νὰ εἶσαι σπουδαῖος ἀφηγητὴς πρέπει νάχεις βιώματα καὶ ἐμπειρίες. Ὁ Σάντας ἔζησε μιὰ ζωὴ γεμάτη. Γι’ αυτὸ καὶ μὲ γοήτευε μὲ τὶς ἀφηγήσεις του. Περάσαμε μέρες καὶ μέρες, κλεισμένοι στὸ κελί μου, αὐτὸς μιλώντας κι ἐγώ ἀκούγοντας. Ὁ Λάκης μιλάει μὲ πάθος, γιατί εἶναι φλογερὸς ἄνθρωπος, γιατί εἶναι αὐθόρμητος καὶ τζόρας.

Ὁ Λάκης Σάντας στήν Ἄμφισσα ξεκινώντας με το ἄλογο του για το Λιδωρίκι. Εἶναι Χριστούγεννα τοῦ 1943. Οἱ Γερμανοί ἔχουν ἀρχίσει στήν περιοχή ἐκκαθαριστικές ἐπιχειρήσεις

Μοῦ διηγήθηκε ἀξέχαστες ἱστορίες: ἄλλοτε γιὰ τὸ πῶς πέρασε μὲ καΐκι ὁ Ἄρης Βελουχιώτης ἀπὸ τὸ Γαλαξίδι στὸν Μοριὰ (μετὰ ἀπὸ γενναία οὐζοποσία) καὶ ἄλλοτε πώς ὁ ἴδιος ὁ Σάντας μαζὶ μὲ τὸν Φλωράκη ἔμειναν κρυμένοι, τρεῖς μέρες, σὲ μιὰ τρύπα γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τοὺς φασίστες. Ὅλα ὅσα μοῦ εἶπε ὁ Λάκης εἶναι χαραγμένα στὴ μνήμη μου. Καί, προπάντων, ἡ ἀφήγηση τῆς ἱστορίας μὲ τὴν χιτλερικὴ σημαία τῆς Ἀκρόπολης. Ὁμολογῶ ὅτι θάθελα πολὺ νὰ ξανακούσω τὸν Λάκη, νὰ μοῦ ἀφηγεῖται ἐκεῖνες τὶς ἱστορίες πού συνταράξανε τὴ γενιά μας.

Γράφω γιὰ νὰ τιμήσω τὸν Σάντα.

Τὴν ἐποχὴ πού ὁ Λάκης Σάντας καὶ ὁ Μανόλης Γλέζος κατέβαζαν τὴν σημαία μὲ τὴν σβάστικα δὲν ἀνῆκαν στὸ Ε.Α.Μ. Ἡ ἔνταξή τους στὴν Ἀντίσταση ἔγινε τὸ 1942. Ὡστόσο, φαίνεται ὅτι ἤδη ἤσανε ἀριστεροί. Τυπικά, ἡ ἔννοια τῆς Ἀριστερᾶς ἀνάγεται στὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Ἀλλά, ἡ Ἀριστερὰ καὶ ὁ Ἀναρχισμὸς εἶναι πανάρχαιες ἔννοιες. Βλέποντας τὰ πράγματα κάτω ἀπὸ μιὰ πλατύτερη ὀπτική, μπορεῖς νὰ πεῖς ἀνέτως ὅτι οἱ ἰνδοὶ φακίρηδες ἤ ἐρημίτες ὁρισμένων ἀποχρώσεων, οἱ κυνικοὶ φιλόσοφοι, οἱ ἄραβες καὶ ὀθωμανοί ντερβίσηδες πού προέρχονταν ἀπὸ κάποιες σέκτες κτλ. ἐκφράζανε μίαν ἰδεολογία διαμαρτυρίας, δηλαδή, μίαν ἀριστερή, ἤ καὶ ἀναρχική, κοσμοθεωρία. Τιμώντας τὸν Σάντα, θέλω νὰ τιμήσω τὴν Ἀντίσταση, τὴν Ἀριστερά, τὴν αἰώνια Ἀριστερά. Σήμερα στὴν χώρα μας, ὅπου τὰ κουρέλια τῆς Νέας Ὀρθοδοξίας, ὅπου οἱ καραγκιόζηδες τοῦ ρατσιστικοῦ ἐθνικισμοῦ, ὅπου οἱ κωλογλεῖφτες τῆς Δεξιᾶς, προσπαθοῦν νὰ δημιουργήσουν ἕνα κλῖμα χαοτικῆς μισαλλοδοξίας, ἡ Ἀριστερὰ παραμένει στὸ ρεῖθρο τῆς πολιτικῆς ζωῆς καὶ — παίρνοντας μίαν ἀνάσα — προετοιμάζει τὴν ἀνασυγκρότησή της. Στὸ πλαίσιο τῆς μπουρζουάδικης δῆθεν-Δημοκρατίας στεκόμαστε ὅλοι μας (μαζὶ καὶ ὁ Σάντας), φαινομενικῶς σαστισμένοι, καὶ περιμένουμε νὰ ξεδιαλύνει ὁ κουρνιαχτὸς πού σηκώθηκε ἀπὸ τὸ γκρέμισμα τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, πού μὲ ἐπιμονὴ εἶχε προβλέψει ὁ Καστοριάδης. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ θολούρα ὁ Σάντας παρέμεινε ἁγνός, μὴ ὑποκύπτοντας μήτε στὴν ὅποια πολιτικὴ μόδα, μήτε στὰ δολώματα τοῦ ψευτο-ἀριστεροῦ ΠΑΣΟΚ.

Παρίσι 1993.

Καλό ταξίδι Απόστολε Σάντα.

ΠΕΜΠΤΗ 5 ΜΑΗ 2011, 2 ΜΜ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΙΑΝΟΣ», ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΑ 3 ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ «ΜΑΡΦΙΝ»

Καί μετά τήν Βία (ατομική ή μαζική)… τί καί πώς;

(γιατι μέ  «βιά  ΔΕΝ μετράμε τήν γή….»)

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ 5ΗΣ ΜΑΗ, ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ «ΜΑΡΦΙΝ» ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ 23

ΚΑΛΕΣΜΑ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ  

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ»

Βιβλιοπωλείο «Ιανός», Σταδίου 24, Πέμπτη 5 Μάη 2011, 2μ.μ.

 «Ζούμε μέσα στόν τρόμο, γιατί η πειθώ έχει χάσει τή δυναμή της»

Αλμπέρ Καμύ

Η τραγωδία τής 5ης Μάη τού 2010 όπου δολοφονήθηκαν 3 εργαζόμενοι συνανθρωποί μας στήν τράπεζα «Μαρφίν» στήν οδό Σταδίου 23 από φασιστοειδή πού αμαύρωσαν τήν μεγάλη μαζική συγκέντρωση εκείνης τής ημέρας ενάντια στήν ολοκληρωτική παράδοση τής χώρας στήν «πολυεθνική» συμμορία τής «αγοράς», αλλά καί η δολοφονία τού 15χρονου Αφγανού Χαμί Νατζαφί λίγο καιρό πρίν στά Πατήσια, από τήν έκρηξη μιάς βόμβας πού παραμένει «ορφανή» καί «χωρίς ευθύνη», (όπως καί τό γεγονός στήν «Μαρφίν»), ήταν αφορμή νά ενώσουμε τήν φωνή μας σέ μιά κοινή έκδοση μέ τόν τίτλο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική«.

Μέσα από τό βιβλίο καταθέτουμε τήν αποψή μας, πώς ο αγώνας ενάντια στήν συστημική βαρβαρότητα, ενάντια στόν αυταρχισμό καί στήν βία τής Εξουσίας καί τού Κράτους πού κλιμακώνεται καί αναβαθμίζεται γιά νά στηρίξει τήν πιό άγρια οικονομική εξόντωση καί εξαθλίωση τών εργαζομένων, τό πέρασμα σέ μιά διαφορετική κοινωνία, θά παραμένει ένας ανεκπλήρωτος καί καταδικασμένος στά βάθη τής «ουτοπίας» πόθος όσο στό όνομα τής επικράτησης τού «σκοπού» καθαγιάζονται όλα τά μέσα τρόμου, όσο στό όνομα τής «σωτηρίας» καί τής «οργής» τών μισθωτών εκμεταλλευομένων οι «αλάνθαστοι» μεσσιανιστές τής «επανάστασης» θά βουλιάζουν τίς κοινωνίες όλο καί περισσότερο στήν δεξαμενή τής φασιστικοποίησης καί τού αστυνομικού Κράτους ακολουθώντας τό «ιερό προσκύνημα» στήν απόλυτη καί κτηνώδη βία πού δέν υπήρξε ποτέ «μαμή», «ανατροπή» ή «αλλαγή», αλλά ο δήμιος τής ιστορίας καί τής ανθρωπότητας πού είχε πάντοτε τήν ικανότητα νά είναι ο ίδιος χρησιμοποιώντας διάφορα «πρόσωπα».

Επειδή λοιπόν τού καθενός μας η πολιτική στάση, πού εμπεριέχει καί διαφωνίες καί διαφοροποιήσεις καθώς προερχόμαστε από διαφορετικούς χώρους καί «αντλιοστάσια» ιδεών, αλλά όμως κινούμαστε κάτω από τήν κοινή αλήθεια καί ηθική πού υποστηρίζει πώς οφείλουμε νά περάσουμε επιτέλους από τά φαντάσματα τού μιλιταρισμού καί τό νεκροταφείο τής μεταπολίτευσης στούς καθημερινούς δρόμους τών ζωντανών πού αρνούνται πλέον νά σηκώσουν κι άλλο ιστορικό βάρος από ποτάμια αίματος, φόνους καί εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα γιά τήν «προώθηση τής κοινωνικής απελευθέρωσης»…

Επειδή πιστεύουμε πώς η αυτο-οργάνωση τού Συλλογικού Εμείς, η αλληλεγγύη καί επιλογή νέων εναλλακτικών μορφών αγώνα ενάντια στήν ολέθρια κοινωνική οργάνωση καί διαχείριση από τήν εξουσία, είναι ο μόνος δρόμος έξω από κάθε «διαμεσολάβηση» καί «αυθεντία» πού επιδιώκει η δική της εξουσία νά αντικαθιστά πάντα μέ «επαναστατικά πραξικοπήματα» τήν προηγούμενη χωρίς ποτέ ο κύκλος τής εξαπάτησης καί τής καταπίεσης γιά τούς εξουσιαζομένους νά κλείνει ποτέ…

Επειδή είναι αυτονόητο, δέν είμαστε «σύντροφοι», ούτε στό ίδιο «κίνημα»  μέ τά σάπια ιδανικά τών φετιχιστών τής βίας, μέ εκείνους πού δολοφόνησαν στίς 5 Μάη τρείς εργαζόμενους, μέ εκείνους πού δολοφόνησαν τόν Αφγανό Χαμί Νατζάφι καί τύφλωσαν τήν μικρή του αδερφή Φερστέ Νατζάφι, μέ εκείνους πού εκτέλεσαν τούς αστυνομικούς Αμανατίδη, Σάββα καί Βασιλάκη, μέ εκείνους πού εκτέλεσαν τόν δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια αλλά καί μέ όλα εκείνα τά ναζιστικά τάγματα εφόδου πού επιτέθηκαν καί έκαψαν τά τελευταία χρόνια περιοδικά καί βιβλιοπωλεία όπως τό «Αρδην» στήν οδό Θεμιστοκλέους, τίς εκδόσεις «Γεωργιάδη» στήν οδό Σόλωνος, τόν «Ιανό» στήν Σταδίου, τό «Ρεσάλτο» στήν Σόλωνος καί αρκετά ακόμα…

Επειδή μπορούμε νά διακρίνουμε πίσω από διάφορες «ιδεολογίες» καί «σημαίες» πολλούς σάν τόν Μελίστα, τόν Κορκονέα ή διμοιρίες αφιονισμένων τραμπούκων σάν εκείνες πού δολοφόνησαν τόν Κουμή, τήν Κανελλοπούλου ή τόν Τσιρώνη…

Επειδή αρνούμαστε νά σιωπήσουμε καί νά υποταχθούμε στήν εξουσία τού θανάτου είτε αυτή είναι κρατική, είτε «αντιεξουσιαστική»…

Επειδή ο αγώνας ενάντια στήν βία τής εξουσίας είναι καί αγώνας ενάντια στήν εξουσία τής βίας…

Τιμούμε τά θύματα τής 5ης Μάη 2010 ,

Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Παρασκευή Ζούλια, Επαμεινώνδα Τσάκαλη καθώς καί όλους όσους έπεσαν κάτω από τό χέρι τής όποιας βίας μέ ή χωρίς στολή

Ενάντια στήν κουλτούρα τής εκδίκησης, τού φόνου καί τού τρόμου

Οι 22 συγγραφείς τού βιβλίου

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΔΙΑΠΥΡΟΝ»

http://diapyron.com/2010/10/15/politikivia/

diapyron@gmail.com

erozer2000@yahoo.gr

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) : Υπόθεση Αρη Σειρηνίδη : «Είχε όλα τά άλλα», τώρα «έχει» καί τό «DNA» της η κρατική σκευωρία

(Aρκετά χρόνια μετά τήν εκτέλεση τών αναρχικών Sacco καί Vanzetti τό 1927 στήν Αμερική γιά μιά «ληστεία μετά φόνου» πού δέν έκαναν ποτέ,η κατασκευή ενόχων αναρχικών από τό Κράτος γιά ότι συμβαίνει στό «αστυνομικό δελτίο»… «καλά κρατεί»…)

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΞΟΝΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕ TΗΝ DNA- ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΑΡΗ

Tό πρώτο κρατικό έγκλημα πού έγινε σέ βάρος τής οικογένειας Σειρηνίδη ήταν ο «ξαφνικός» θάνατος τού 72χρονου αγωνιστή Κώστα Σειρηνίδη (πατέρα τού διωκόμενου τώρα Αρη μέ ανυπόστατες κατηγορίες), από καρδιακή ανακοπή στίς 15/6/2010, πασχίζοντας μέ όση ψυχική δύναμη τού είχε μείνει, νά διαμαρτυρηθεί μπροστά στά γραφεία τού νομικού αυτισμού πώς ο γιός του οδηγείται στήν φυλακή αυταρχικά καί άδικα γιατί η «δημοκρατία» θεωρεί τήν παρουσία του στόν αναρχικό χώρο ως… «κακούργημα».
Τό δεύτερο έγκλημα πού έγινε σέ βάρος τής οικογένειας είναι τελικά η άδικη προφυλάκιση τού Αρη Σειρηνίδη, από τίς 3 Μάη τού 2010, γιά ένοπλη επίθεση σέ κλούβα τών ΜΑΤ στά Εξάρχεια.
Γιά νά «δέσουν» τό κατηγορητήριο οι «επιφανείς» συντάκτες τής αστυνομίας χρειάσθηκε νά περάσουν τόν Αρη Σειρηνίδη από πολλά «σενάρια» προσπαθώντας – χωρίς επιτυχία – νά τόν ενοχοποιήσουν ως «πρωταγωνιστή» σέ υποθέσεις πού σκόπιμα εμπλέκουν τήν σοβαρή του πολιτική συγκρότηση μέ μεθόδους πού δέν έχουν σχέση μέ τήν ιδεολογική στάση τού αναρχικού αγώνα ενάντια στήν εξουσία.
Στήν αρχή ήταν κατηγορούμενος γιά οπλοκατοχή καί αντίσταση κατά τής αρχής, ύποπτος γιά ληστεία στό πολυκατάστημα «Πράκτικερ» τής οδού Πειραιώς καί όταν και αυτά κατέπεσαν ως ανακριβή, αναληθή καί αστήρικτα επινοήθηκε καί τό τελευταίο «στοιχείο» μέ γενετικό υλικό από προσωπικό αντικείμενο τού Σειρηνίδη πού ελήφθη χωρίς τήν συγκατάθεση καί γνώση τού ιδίου καί «ταυτοποιήθηκε» μέ άλλο «όμοιο» σέ χειρουργική μάσκα, πού βρέθηκε μακριά από τό σημείο τής επίθεσης στήν κλούβα τών ΜΑΤ.
Δέν έχει σημασία πού οι μάρτυρες περιγράφουν άλλον δράστη, μέ διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα πού «βλέπει» η τυφλότητα κι ο μηδενισμός τού κρατικού ψεύδους καί ολοκληρωτισμού.
Μόνη σημασία έχει πώς ο Αρης Σειρηνίδης είναι «επικίνδυνος» γιατί είναι εχθρός τής εξουσιαστικής καί καπιταλιστικής πολεμικής μηχανής καί πρέπει νά τιμωρηθεί γιατί δέν «γονάτισε» στά φασιστικά σχέδια εξαθλίωσης καί ισοπέδωσης τής κοινωνίας συμμετέχοντας ως αναρχικός στούς συλλογικούς αγώνες γιά μιά καλύτερη κοινωνία.
Τό ίδιο συμβαίνει καί στήν περίπτωση τής Φαίη Μέγιερ, τού Δημοσθένη Παπαδάτου, τής Κωνσταντίνας Καρακατσάνη, τού Χρήστου Πολίτη καί άλλων ατόμων πού ποινικοποιούνται, διασύρονται καί κακοποιούνται από τό εξουσιαστικό φονικό όπλο τής «συλλογικής ευθύνης» πού καταργεί κάθε συνταγματική νομιμότητα,ατομικό δικαίωμα καί τεκμήριο αθωότητας, έχοντας σάν αποτέλεσμα νά παραδίδονται δεκάδες πρόσωπα στό απόσπασμα τού σύγχρονου τηλεοπτικού «δημοσιογραφικού» Μακαρθισμού καί από εκεί στήν φυλακή ως «τρομοκράτες» μέ μοναδικό στοιχείο τήν παρουσία τους σέ πολιτικούς χώρους πού «διασαλεύουν τήν τάξη καί τήν ομαλότητα» τής συστημικής βαρβαρότητας.
Η χυδαιότητα όμως καί τό θράσος τής «δημοκρατίας πού δέν τρομοκρατείται» αλλά μπορεί νά τρομοκρατεί, νά προστατεύει καί νά καλύπτει από κάθε ευθύνη τό «ευσυνείδητο όργανο» πού πυροβόλησε καθώς κυνηγούσε τόν Σίμο Σεϊσίδη στό πόδι μέ τραγική κατάληξη τόν ακρωτηριασμό του, όπως επίσης τό γδύσιμο τής Φαίης Μέγιερ καί τού Δημοσθένη Παπαδάτου στίς «ανακριτικές πασαρέλες» βασανιστηρίων τής ΓΑΔΑ, καθώς καί η κατασκευή τού πλαστού κατηγορητηρίου στόν Αρη Σειρηνίδη δέν αντιμετωπίζονται μέ μοναχικές διαδρομές πού προκαλούν τό αδιέξοδο καί τόν θάνατο (Λάμπρος Φούντας), ούτε μέ «αντάρτικες» πρακτικές καί δράσεις πού ξεκινούν γιά τήν «προώθηση τής κοινωνικής επανάστασης» αλλά καταλήγουν (αφελώς καί ασυνείδητα) νά προωθούν τήν όλο καί αυξανόμενη αναβάθμιση, ανομία, βία καί θωράκιση τού αστυνομικού Κράτους πού συναντά γόνιμες συλλογικές αντιστάσεις στά χωράφια τής Κερατέας καί από τούς ξεσηκωμένους άνεργους ναυτεργάτες τού Περάματος.
Η αποκόλληση τού κοινωνικού αγώνα από τά «αξεπέραστα» λάθη του είναι μαζί καί ελπίδα γιά τήν απελευθέρωση τής κοινωνικής συνείδησης καί τών αντιστάσεων ενάντια στόν τρόμο πού απλώνουν σήμερα οι εξουσιαστικές καί οικονομικές ελίτ επιδιώκοντας έναν Κόσμο υποταγής καί σιωπής, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης αναλώσιμων ψυχών γιά τούς φούρνους τής δουλείας καί τής εκμετάλλευσης γιά όσους καί όσες θάρθουν «μετά» έως πολύ «μετά» καί από εμάς.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ ΚΑΙ ΟΣΩΝ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ

14/4/2011
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα
erozer2000@yahoo.gr