Πυραμίδα 67

…Λίγο με νοιάζει και ο θεός κ’ η όποια «ύπαρξη» του! Για μένα ο μόνος λόγος που θ’ άξιζε να υπάρχει, θάταν αυτός: να παραστέκει πάνω απ΄τα παιδάκια και ν’ αποσοβεί τις μικρές κακότητες του τυχαίου: να μή χάνουν τα τόπια τους οι μικρούλες, να μη σπάνε οι μολυβένιοι στρατιωτάκοι, να μή χαλάει το κούρντισμα του τραίνου!… Νάναι πάνω απ’ όλους και να τους προστατεύει από τη φθορά τ’ ασήμαντα μικρά τους πράγματα: θυμητικά, δώρα από πρόσωπα αγαπημένα – όλα με όσα δένουνε συμβολικά τη ζωή τους τα εκατομμύρια παιδάκια μές στίς καρδιές των ανθρώπων! Να σώζει κάθε τρυφερή στιγμή, να παραστέκει σε κάθε εύθραυστη αγάπη, να αποσοβεί τα πάγκακα ραΐσματα, τα τυχαία, τα δίχως λόγο – να μην πληγώνουνται οι άνθρωποι, να μήν πληγώνουνται τα μικρά παιδιά!…

Μα δεν τον συνάντησα – μήτε στά τόσα χαλασμένα παιχνίδια, μήτε στα τόσα χαμένα θυμητάρια!…

Ρένος – Πυραμίδα 67

«Δωνάτε κάτι να μην πεθάνω νηστικιά»

Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΙΡΗ

Στο συνοικισμό σεισμοπλήκτων στη Νίκαια, το θερμόμετρο μέσα στο ξεχαρβαλωμένο λυόμενο δείχνει 40 βαθμούς Κελσίου. Μόλις μπαίνεις ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Μέσα στέκει μόνη και παρατημένη η 85χρονη Ερασμία Ροντογιάννη. Αυτή είναι η καινούργια της ζωή. Δεν έχει τρεχούμενο νερό, ούτε τουαλέτα. Λόγος για ηλεκτρικό δεν γίνεται καν, αφού το ρεύμα είναι κομμένο από πέρσι στον οικισμό.

«Εμείς δεν λέμε να φύγουν οι άνθρωποι που ήρθαν από τη Ν. Ιωνία. Απλώς προστέθηκαν κι αυτοί στο χάλι μας»

Εχουν περάσει λίγες μέρες τώρα που μεταφέρθηκε -μαζί με το λυόμενό της- στη Νίκαια από τον αντίστοιχο οικισμό της Νέας Ιωνίας, ο οποίος καταργήθηκε. Η μεταφορά συνολικώς 29 οικισμών από τη Ν. Ιωνία εντάσσεται στο πλαίσιο προγράμματος του ΥΠΕΚΑ (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ). Σύμφωνα με τον υπεύθυνο του τμήματος Στέγασης και Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων, Θ.Τσέπη: «Στόχος είναι να καταργηθούν σταδιακά όλοι οι συνοικισμοί σεισμοπλήκτων που υπάρχουν ακόμη σε 10 δήμους με πάνω από 1.000 οικίσκους. Τι θα απογίνουν οι άνθρωποι που έχουν απομείνει εκεί, οι απόκληροι της ζωής; Υπάρχει γι’ αυτούς το ελληνικό κράτος;»

Οπου κι αν κοιτάξεις στον οικισμό στη Νίκαια, για τον οποίο όλοι οι δημάρχοι μέχρι σήμερα αδιαφορούν, η εικόνα είναι απογοητευτική. Εκεί ζουν οκτώ οικογένειες με τα παιδιά τους εδώ και περίπου 12 χρόνια. Οι περίπου 30 άνθρωποι του συνοικισμού, που ζουν κάτω από τραγικές συνθήκες, είναι η μόνη ελπίδα για την υπερήλικη κυρία Ερασμία. Της έχουν τραβήξει ένα λάστιχο για να πλένεται έξω στο ύπαιθρο, πίσω από ένα σεντόνι.

«Είμαι έρμη, δωνάτε κάτι μέχρι να πεθάνω, γιατί θα πεθάνω νηστικιά. Μια ζωή δημότης Ν. Ιωνίας ήμουν και ο δήμος μάς πέταξε έξω, δεν νοιάστηκε καθόλου για εμάς. Δεν έχω τα παιδιά μου…» Κρατά τη φωτογραφία με τρεις γιους, ο ένας πεθαμένος από το 1999… «Στη Ν. Ιωνία πήγαινα στην εκκλησία στον προφήτη Ηλία και μου έδιναν ένα πιάτο φαΐ. Μόλις 300 ευρώ σύνταξη έχω, αλλά πλήρωνα και το ηλεκτρικό μου και το τηλέφωνο», θα πει απελπισμένη. Τα χέρια απλωμένα μάς δείχνουν το φτωχικό νοικοκυριό της χωρίς ψυγείο, με μια συσκευή τηλεφώνου που δεν συνδέεται πουθενά.

«Ευτυχώς που μας δέχτηκαν οι άνθρωποι εδώ στη Νίκαια στο συνοικισμό. Είμαι απελπισμένος, το λυόμενό μου πετάχτηκε σε μια γωνία και έχει τώρα δύο τρύπες στο πάτωμα. Τις έκλεισα με χαρτόνι. Με τι μέσα θα το φτιάξω; Εγώ είμαι με κάρτα ανεργίας και δουλειά, το ξέρω, δεν πρόκειται να βρω. Πώς θα ζήσουμε; Τι θα κάνουμε; Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες» μας λέει μιλώντας με δυσκολία, εξοντωμένος από «τις τιμές που τους περιποιεί το ελληνικό κράτος», ο Γιώργος Κανελλάκης, που καταγγέλλει το δήμαρχο Ν. Ιωνίας για την παρά τις εκκλήσεις αδιαφορία του προς τους δημότες του.

Το λυόμενο της Μαρίας Ξανθοπούλου έχει υποστεί τις περισσότερες ζημιές, ενώ η ίδια βρίσκεται στο νοσοκομείο. Κάποια από τα υπάρχοντά της βρίσκονται σπασμένα και σκορπισμένα ένα γύρω.

«Εμείς δεν λέμε να φύγουν, πού να πάνε οι άνθρωποι; Απλώς προστέθηκαν και αυτοί στο χάλι μας, χωρίς αποχέτευση, χωρίς νερό και βέβαια χωρίς ρεύμα, αφού για εμάς δεν βρέθηκε καμία λύση» μας λέει η κ. Μακρή, που παλεύει ακούραστα ξεπερνώντας τις απογοητεύσεις για τη ζωή στον οικισμό.

Ο αρμόδιος

Η «Ε» κατά την επικοινωνία της με τον υπεύθυνο του υπουργείου κ. Τσέπη, απέσπασε την υπόσχεση ότι η κατάσταση αυτή είναι εντελώς προσωρινή. Οτι θα ειδοποιηθεί ο εργολάβος, που ανέλαβε τις μεταφορές, ώστε να διορθωθούν οι ζημιές και ότι θα εγκατασταθεί σύστημα αποχέτευσης και υδροδότησης. Για το τελευταίο ευθύνεται και ο Δήμος της Νίκαιας, οι επικεφαλής του οποίου -όπως έχουμε καταγράψει και σε προηγούμενο ρεπορτάζ- έχουν εγκαταλείψει, τα τελευταία χρόνια, τον οικισμό της περιοχής. Από την άλλη πλευρά, ο Δήμος της Νίκαιας δεν έχει ακόμα ενημερωθεί για τη μεταφορά του οικισμού της Νέας Ιωνίας. Οσο για ρεύμα, θα πρέπει οι ίδιοι να κάνουν αίτηση στη ΔΕΗ και να πληρώσουν για καινούργιο ρολόι.***

εδώ -> http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=291842

Ποιητής εκ του προχείρου…

…έχων την μορφήν του χοίρου!

Δεν είμαι βέβαια ο ποιητής που έγραψε το παραπάνω διστίχο, (νομίζω πως είναι του Σουρή,  μα ίσως να κάνω και λάθος), αλλά ώρες-ώρες με πιάνει ο οίστρος και στιχοπλέκω.

Αφορμή αυτή την φορά υπήρξε ένα post στο blog του κ. Νίκου Σαραντάκου.

Παρουσιάζω λοιπόν το χθεσινοβραδυνό μου πόνημα, του οποίου η στιχοπλοκή με κράτησε ξάγρυπνο κάμποσες ώρες, αλλά προτείνω να περνάτε και από το blog του κ.Σαραντάκου συχνότερα.

____________________________________

Μεταπολιτευτικόν

Φόροι εδώ, φόροι εκεί, φόροι και παραπέρα,
ο διάολος τα κατάφερε, μας πήρε τον πατέρα.
Ο νόμος υπογράφτηκε και μπήκαν οι σφραγίδες.
Τώρα δουλειά μπορεί να βρείς – ίσως – να βόσκεις γίδες.

«Δεν τα εφάγαμε μαζί!», φωνάζεις των Παγκάλων –
αλλά του κάκου φωνασκείς – τυρβάζουν περί άλλων.
Και άμα σε παίρνει, φώναξε! Διαδήλωσε άν θέλεις!
Και θα φροντίσει ο Παπουτσής να μην το ξαναθέλεις.

Και οι φόροι που σου κράτησαν και που ζητάν συνέχεια;
Αυτοί θα πάν να καλυφθεί του κράτους η ανέχεια,
σε δακρυγόνα και σε γκλόμπ, στολές, κράνη κι ασπίδες
και σε μισθούς στους πραίτωρες, ήρωες ΜΑΤατζήδες,

γιά να μπορούν να κοπανούν με μπρίο και με χάρη,
από απόξω απ’ τη Βουλή ώς του Μπαϊρακτάρη,
εκεί που ο ήρως Κωσταντής ρευώμενος τζατζίκι
αντίσταση ξεκίνησε εις το νταβατζιλίκι,

κι’ είδαμε που κατέληξε. Και ήρθε ο Γιωργάρας,
ο ήρως της καταστροφής και ιππότης της πεντάρας.
Ο «χρήματα υπάρχουνε», ο «λύσεις θα βρεθούνε»,
«μαζί πηγαίνουμε μπροστά» και «δεν μας σταματούνε».

«Μαζί πηγαίνουμε μπροστά» κατά την λαιμητόμο.
«Κανείς τους δε μας σταματά» στου Γολγοθά το δρόμο.
«Λεφτά σαφώς υπάρχουνε» στην τσέπη τη φτωχή.
Τους πλούσιους μην αγγίζετε και «λύση θα βρεθεί».

Άντε λοιπόν φτωχέ μπροστά, με το εικονοστάσι.
Βοήθησε τον πλούσιο, φτωχέ, να μην σου μοιάσει!
Με τις ευχές των Άνθιμων και με τις προσευχές
πλήρωνε φτωχοδιάβολε και πίστευε σ’ ευχές!

Όσο για ‘σε μικροαστέ που ζούσες με ελπίδα
πως με μιά-δύο λαμογιές θα έπαιρνες παρτίδα,
και πως με τα κονέξια θα βγείς από το λούκι – 
γιά δές τώρα πόσο βαθιά σου μπήκε το παλούκι…

Το σπίτι πήρε η τράπεζα; Τι κλαίγεσαι ακόμα;
Για δε ζητάς βοήθεια, όπως παλιά, στο κόμμα;
Δουλειά είχες, μα την έχασες κι έμεινες αμανάτι;
Δες τώρα πως το μάτι σου στο βγάζει το γινάτι

να ‘χεις εσύ την πιό χοντρή απ’ όλους πορτοφόλα –
Τώρα που όλα αλλάξανε, κατάπιε την τη φόλα!
Γιά δάνειο δεν υπόγραψες; Κακό της κεφαλής σου!
Άντε και προσημείωσε το πρώτο το παιδί σου.

Εμείς είμαστ’ υπεύθυνοι, εμείς κι οι βολεμένοι –
σούμα λοιπόν ας κάνουμε, να δούμε τι απομένει.
Δεν απομένει τίποτα, πουλήθηκαν τα πάντα…
Μας κλείσανε από μπροστά, μας κλείσαν κι απ΄την πάντα.

Τελείωσαν τα όργανα, επέρασε η φιέστα,
κι’ όπως είν’ τα πράγματα, κατούρα τα και χέστα.
Και όσο τους αφήνουμε, χειρότερα θα γένουν.
Εκείνοι θ’ αυγαταίνουνε κι εμάς θα μας φυραίνουν.

Ελπίδα πιά δεν έμεινε; Εφτάσαμε στον πάτο;
Τι περιμένετε λοιπόν, να πάμε και πιό κάτω;
Ας μήν αποφασίζουμε, ας μένουμε στα λόγια,
και όσοι επιζήσουνε ας λένε μοιρολόγια.

Πρόσκληση σε σκέψη

Το παρακάτω ήρθε στο mail μου. Υπογραφή  :  «Εξεγερμένοι, όχι αγαναχτισμένοι».

Κριτική και απαντήσεις, καλοδεχούμενες…

Μας λένε ότι η κρίση οφείλεται στο ότι δεν πάει καλά η εθνική οικονομία, η αγορά, μιλώντας με όρους γενικούς και αόριστους και ότι πρέπει όλοι μαζί  να κάνουμε θυσίες. Αλήθεια, αν τώρα ως εργαζόμενοι πρέπει να κάνουμε θυσίες μαζί με τα αφεντικά, μοιραστήκαμε ποτέ τα κέρδη τους; Χρησιμοποιούν λέξεις όπως έθνος, πατρίδα, κοινωνικό σύνολο για να περάσουν στο ασυνείδητο σου την ιδέα ότι αποτελείς μέλος ενός ομοιογενούς συνόλου με κοινά συμφέροντα. Πατρίδα είσαι εσύ μαζί με το αφεντικό σου. Εσύ μαζί με τους τραπεζίτες, τους καναλάρχες, τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές. Εσύ μαζί με τους δικαστές, τους μπάτσους, τους πολιτικούς, τους γραφειοκράτες, τους συνδικαλιστές, τους εργολάβους. Αν μέχρι σήμερα δεν σε απασχολούσε και πολύ τι κοινό έχεις με όλους αυτούς, σήμερα που όλοι αυτοί μας ρουφάνε το αίμα περισσότερο από ποτέ, καταλαβαίνεις ότι αυτή η ταύτιση είναι ένα μεγάλο και ενσυνείδητο ψέμα, μία απάτη; Σκέψου επίσης γιατί τόσα χρόνια σου πιπιλάνε το μυαλό με αυτήν την «εθνική» προπαγάνδα. Και γι’ αυτό αλλά και για τα επόμενα, σκέψου ότι κάτι δεν πάει καλά αν η δική σου γλώσσα, ακόμα περισσότερο η δική σου ιδεολογία, ταυτίζεται με αυτήν του αφεντικού σου, της τηλεόρασης, του καθεστώτος, της Εξουσίας γενικά.

Μας λένε ότι η αντίδρασή μας οφείλει να είναι ειρηνική, να μη γίνεται χρήση βίας. Αλήθεια, τι ακριβώς είναι ειρηνικό; Η πιο ήρεμη συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία μιας πόλης, από τη στιγμή που σε κάποιο βαθμό παρακωλύει την κυκλοφορία και την κανονικότητα, δεν μπορεί να ονομαστεί ειρηνική. Ούτε και η απεργία είναι ειρηνικό μέσο. Όταν απεργείς, ασκείς ένα είδος βίας ή στο αφεντικό σου ή στο Κράτος, στα συμφέροντα των εξουσιαστών γενικά. Άρα, τι θέλουν να πουν; Αυτό που εννοούν, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να το πουν ανοιχτά, είναι ότι δεν θέλουν η αντίδρασή μας να γίνει επικίνδυνη για τα συμφέροντα τους, για την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Σκέψου μόνο γιατί η αριστερά και κάποιοι που ανακάλυψαν όψιμα την αντίσταση μόνο όταν κάηκε ο δικός τους κώλος, θέλουν με κάθε τρόπο να εκτονώσουν την οργή μας όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα και ελεγχόμενα.

Εφημερίδες, ραδιόφωνα, κανάλια και άλλα μέσα παραπληροφόρησης δείχνουν ή περιγράφουν με εμμονή εικόνες από τη χρήση τυφλής βίας εκ μέρους κάποιων διαδηλωτών, την κάνουν θέαμα και μας τη σερβίρουν σε μεγάλες ποσότητες, παραφουσκωμένη με πολλά ψέματα, ενώ παράλληλα αποσιωπούν ή και δυσφημούν ο,τιδήποτε συνιστά οργανωμένη μαζική αντιβία που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βάζει σε κίνδυνο την κυρίαρχη ιδεολογία: σωματεία βάσης απέναντι στα ξεπουλημένα μεγάλα συνδικάτα, λαϊκές συνελεύσεις απέναντι στην εκπροσώπηση, συλλογικές προσπάθειες και εγχειρήματα εναντίωσης στη βαρβαρότητα που θέλουν να ζήσουμε, μικρές ή μεγαλύτερες εξεγέρσεις. Σου μιλάνε συνεχώς για σπασμένες βιτρίνες και ποτέ για τα παραπάνω. Μάλιστα πιο παλιά μιλούσαν για σπασμένες τράπεζες. Εδώ και μερικά χρόνια που ο κόσμος κατάλαβε πλέον τι ρόλο παίζουν οι τράπεζες, το σενάριο άλλαξε: εστιάζουν παραμορφωτικά πάνω στο σπασμένο μικρομάγαζο και το προβάλλουν μέρα νύχτα με τον τρόπο που αυτοί ξέρουν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Σου μιλάνε συνεχώς για κουκουλοφόρους για «φασαρίες» και «επεισόδια» για να σε κρατήσουν μακριά από το δρόμο, από τις συνελεύσεις, από τη συλλογική αντίσταση στη βαρβαρότητα που επιβάλλουν. Για σου περάσουν στο ασυνείδητο τη δική τους εικόνα, για να σε φοβίσουν, να σε κάνουν απαθή, να σε κάνουν με κάθε τρόπο να μείνεις σπίτι σου και να αποδεχτείς μοιρολατρικά ό,τι γίνεται για σένα χωρίς εσένα. Να σκεφτείς ότι δεν μπορείς να αντιδράσεις συλλογικά και να αλλάξεις την κατάσταση. Σκέψου μόνο ποιους ωφελεί κάτι τέτοιο και τι πρόκειται να γίνει αν συνεχίσεις να τσιμπάς το δόλωμα που σου ρίχνουνε.

Στις σημερινές συνθήκες γίνεται προφανές και στον πιο αφελή ότι είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλάμε για ειρήνη. Μας πετσοκόβουν μισθούς και επιδόματα, η δουλειά γίνεται, περισσότερο από ποτέ και με τρόπο πια αντιληπτό απ’ τον καθένα, αυτό που ήταν πάντα σε οποιοδήποτε σύστημα εκμετάλλευσης: μισθωτή σκλαβιά. Αφήνουν όλο και πιο πολλούς στην ανεργία, στην εξαθλίωση και στην ανέχεια: αλήθεια ένα κοινωνικό σύστημα που δεν μπορεί να προσφέρει τα στοιχειώδη στα μέλη του, δεν είναι αποτυχημένο; Επιχειρούν με κάθε τρόπο να τσακίσουν όποιον αντιδρά. Μας παίρνουν τα ελάχιστα δικαιώματα που είχαμε ως υπήκοοι, μας παίρνουν την ίδια μας τη ζωή. Άλλωστε πως θα μπορούσε κανείς, ακόμα και πριν από τη λεγόμενη κρίση, να μιλήσει για κοινωνική ειρήνη, όταν στην ίδια κοινωνία υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι; Όταν κάποιοι ζουν με εξοργιστική πολυτέλεια και άλλοι δεν έχουν να περάσουν το μήνα. Όταν κάποιοι έχουν εξασφαλίσει χρήματα για να ζήσουν πλουσιοπάροχα μέχρι και τα τρισέγγονά τους και άλλοι ζουν με την ανασφάλεια του τι θα ξημερώσει αύριο. Αν αυτό που ζούμε είναι ένας κοινωνικός πόλεμος, σκέψου μόνο αν θα πάρεις μέρος. Πριν αποφασίσεις σκέψου ποιον ωφελεί η αδράνειά σου.

Πρόσεξε με πόσο ζήλο παρουσιάζουν την αστυνομία ως προστάτη του νόμου και της τάξης. Ποιους όμως ευνοεί αυτό; Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα πέρασαν όλα αυτά τα μέτρα με την προστασία της αστυνομίας. Τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες φρουρούσανε το κοινοβούλιο, πάντα τα ΜΑΤ προστατεύανε τα συμφέροντα της χούντας και του «νόμου και της τάξης» της που μας πετάει στο δρόμο όποτε γουστάρει, τα ΜΑΤ υπερασπίζονται τα συμφέροντα του Κράτους και των αφεντικών (δεξιών και αριστερών), τα ΜΑΤ διαλύουν συγκεντρώσεις, τα ΜΑΤ καταστέλλουν απεργούς και διαδηλωτές ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας. Ύστερα απ’ όσα ζήσαμε τον τελευταίο καιρό υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία ότι είναι τα σκυλιά των αφεντικών; Παράλληλα προσπαθούν να σε πείσουν πως όλες αυτές οι κάμερες και τα συστήματα παρακολούθησης είναι για τη δική σου ασφάλεια. Σκέψου ποιους προστατεύουν, αν πράγματι ζούμε σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου. Σκέψου αν όλες αυτές οι απαγορεύσεις που επιχειρούν να επιβάλλουν στοχεύουν στο να σε κάνουν να εθιστείς και να συμφιλιωθείς με την ύπαρξη τους και με τον μεγάλο αδελφό πάνω από το κεφάλι σου. Σκέψου πόσο πιο ομογενοποιημένη και εύκολα χειραγωγήσιμη από την Εξουσία είναι μία τέτοια κοινωνία.

Προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε πείσουν ότι αν αδιαφορήσεις για τα κοινά και πατήσεις επί πτωμάτων, θα καταφέρεις να ανέβεις κι εσύ στην κοινωνική ιεραρχία, θα πάρεις κι εσύ μια τζούρα εξουσίας, θα είσαι κι εσύ από πάνω. Δε σου λένε βέβαια ότι για να υπάρχουν από πάνω πρέπει να υπάρχουν και από κάτω, ότι όπου υπάρχει εξουσία υπάρχει και καταπίεση. Μια τέτοια κοινωνία είναι ζούγκλα. Αλήθεια, μία τέτοια κοινωνία ονειρεύεσαι; Για όποιον δεν τσιμπήσει αυτό το δόλωμα, του ρίχνουν κι άλλα. Ότι μπορεί να πλουτίσει αν εργάζεται σκληρά, ότι θα πιάσει την καλή με τον (στημένο) τζόγο, ότι έτσι είναι τα πράγματα, άλλαξε τον εαυτό σου και άσε τα υπόλοιπα για τους ειδικούς.  Αυτοί ξέρουν, αυτοί θα σε εκπροσωπούν, ακόμα και στις διεκδικήσεις σου. Έπρεπε να φτάσουμε στην σημερινή οικονομική κατάσταση για να καταλάβεις ότι κάτι τέτοιο είναι μια γελοιότητα; Σκέψου μόνο, τώρα που το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και τα παραμύθια που μας πουλούσε καταρρέουν, ποιους ωφελούσε τόσα χρόνια όλη αυτή η προπαγάνδα της εξατομίκευσης και της υποταγής.

Σου λένε ότι πάντα υπήρχε εξουσία και ότι όλες οι επαναστάσεις οδήγησαν σε μία κατάσταση πραγμάτων που ίσως ήταν χειρότερη από αυτήν που ανέτρεψε, άρα μην ονειρεύεσαι επαναστάσεις, δέξου αυτό που έχεις και βελτίωσέ το ειρηνικά (δηλαδή ακίνδυνα για το Σύστημα). Δε σου λένε βέβαια πως μέσα στην ιστορία οι καταπιεσμένοι με τη βία αλλάζουν και ανατρέπουν τα συστήματα καταπίεσης και ποτέ οι καταπιεστές δεν παραδίδουν τα προνόμιά τους οικειοθελώς. Ο πιο όμορφος και ελπιδοφόρος αγώνας στην ιστορία της ανθρωπότητας, που είναι ακόμα σε εξέλιξη, είναι ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση: ενάντια σε οποιαδήποτε εξουσιαστική σχέση, χωρίς αφεντικά και μισθωτούς σκλάβους, για μία κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, όχι φοβισμένων υπηκόων. Αυτόν τον αγώνα φοβάται και προσπαθεί να σπιλώσει το σάπιο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, που σήμερα νιώθει πιο αδύναμο από ποτέ. Γι’ αυτό και παίζει το τελευταίο του χαρτί. Καθώς καταρρέει, προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι παντοδύναμο. Ενώ καταστρέφει μέρα με τη μέρα τον πλανήτη, προσπαθεί να μας πείσει ότι η δική του «ανάπτυξη» είναι η μόνη λύση. Ας του δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα, ας προετοιμάσουμε στο σήμερα την κοινωνία του αύριο και ας μην το αφήσουμε να μας συμπαρασύρει στη δική του βαρβαρότητα και στο δικό του αφανισμό. Για να επανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Για να νιώσουμε άνθρωποι και να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Βάλτε χρώμα στη ζωή σας!

Κάνε τη ζωή σου (και των άλλων) πολύχρωμη

(o TechieTzu και η τέχνη της λαδομπογιάς)

Πάντα θεωρούσα άδικη τη μάχη μεταξύ ΜΑΤ και διαδηλωτών. Πέρα δηλαδή από κάτι φοιτητές στην κορέα των αρχών του 90, που επιτήθονταν σε σχηματισμό χελώνας σαν τους λεγιωνάριους του αστερίξ. Αλλά οι κορεάτες έχουν μια κουλτούρα συντονισμού που ακόμα και στο WοW μαζεύονται σε ίντερνετ καφέ και κάνουν ό,τι τους λέει ο στρατηγός τους εκείνη την ώρα. Καθόλου μεσογειακό θα έλεγα. Οπότε παραμένουμε στην ανισότητα.

Γιατί συμβαίνει αυτό? Απλά πράγματα. Οι μπάτσοι είναι πιο εξοπλισμένοι. Έχουν καλύτερη τακτική και μπορούν να κινητοποιήσουν τις μονάδες τους πολύ γρήγορα. Είναι οργανωμένοι και μπορούν να επικεντρώσουν σε συγκεκριμένες αιχμές διότι έχουν αυτό που στο στρατό ονομάζουν C3 (Command, Control, Communication).

Σε όλα αυτά οι διαδηλωτές δεν μπορούν να τους αντισταθούν εύκολα. Υπάρχει όμως τρόπος να κάνουμε το παιχνίδι λίγο πιο δίκαιο? Ίσως. Κι αυτό δεν είναι ο πετροπόλεμος, που ακόμα και με τις καλοκαιρινές περιβολές των ΜΑΤ πολύ μικρή αποτελεσματικότητα έχει.

Ποιό είναι ένα βασικό πλεονέκτημα των ΜΑΤ? Πως είναι ντυμένοι σαν τον DarthVader με λίγο πιο χεσμένη σωβρακοφανέλα και χωρίς την επιβλητική μπέρτα. Πως μπορούμε να κάνουμε αυτό το πλεονέκτημα μειονέκτημα? Με έναν απλό νομίζω τρόπο.

Οι πέτρες και τα μάρμαρα ως γνωστόν δεν κάνουν δουλειά, άσε που μπορεί να χτυπήσει και κανένας. Τι θα λέγατε λοιπόν να βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας? Το πολυμπάγκ με αραιωμένη λαδομπογιά θωρώ πως είναι η καλύτερη λύση.

• Αν πέσει στη στολή τους, τους κάνει να φαίνονται αστείοι και γελοίοι (και να πληρώνουν για καινούργια στολή κάθε βδομάδα, εκτός κι αν κυκλοφορούν σαν τους μπογιατζήδες)
• Αν πέσει στην ασπίδα τους θα τους κάνει να μην μπορούν να βλέπουν μέσα από αυτή.
• Αν πέσει στο κράνος τους, θα τους κάνει να μην μπορούν να βλέπουν μέσα από το κράνος
• Κι αν πέσει στη μάσκα τους, βουλώνει το φίλτρο και θα πρέπει να τη βγάλουν, μυρίζοντας κι οι ίδιοι τα χημικά που ρίχνουν.

Αν λοιπόν ικανός αριθμός διαδηλωτών ρίξει μπογιές στα Ματ, σε 2-3 ώρες θα έχουν βγει εκτός μάχης στην καλύτερη περίπτωση (καθώς ο εξοπλισμός τους θα είναι άχρηστος), ή στην χειρότερη θα κυκλοφορούν στην αθήνα σαν κλόουν παρωδίες του Πόλοκ σε παιδικό πάρτυ. Και οι δύο περιπτώσεις είναι θετικές.

Κατανοώ πως κάτι τέτοιο θεωρείται έργω εξύβριση, παρακώλυση του έργου της αστυνομίας και άλλα παρόμοια, αλλά η τήρηση της νομιμότητας νομίζω πως δεν είναι στις προτεραιότητες της αστυνομίας που επιτίθεται σε άσχετους ανθρώπους που κάθονται στην πλατεία συντάγματος και τους ψεκάζει με χημικά αδιακρίτως. Και φαντάζομαι μια σακούλα με μπογιά δεν ακούγεται και πολύ για όπλο σ’ ένα δικαστήριο.

Κατανοώ επίσης πως με αυτόν τον τρόπο χρεώνουμε το ελληνικό κράτος με διάφορα έξοδα νέων στολών και εξοπλισμού, αλλά νομίζω πως όλοι ξέρουμε πως για ορισμένες δαπάνες λεφτά υπάρχουν. Άσε που η υπηρεσία μπορεί να μη διακαιολογεί δωρεάν αντικατάσταση στολής και να τους χτυπήσεις στην τσέπη τους, δηλαδή στον ενγενή μικροαστισμό τους μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικό μέτρο για την πτώση του ηθικού τους (έχω και τις δόσεις για το αμάξι, μήπως να αγοράσω στολή τον επόμενο μήνα?)

Κατανοώ επιπλέον πως για τους πιο μάτσο “συγκρουσιακούς” τύπους (αυτή δεν είναι λέξη του συρμού που περιγράφει διάφορους τύπους που συγκρούονται με τα ΜΑΤ υποχωρώντας διαρκώς κρυπτόμενοι μέσα σε διάφορους άσχετους?), αυτή η λύση είναι φλώρικη. Αλλά κι εγώ φλώρος είμαι και θέλω να εκφράσω κάπως την οργή μου γιαυτούς τους υπαλλήλους του κράτους που τους πληρώνουμε με τους φόρους μας κι έχουν γίνει συμμορία . Κι εμείς οι μη μάτσο φλώροι είμαστε οι περισσότεροι στους δρόμους. Και επιπλέον επιμένω πως η λύση της μπογιάς είναι πιο αποτελεσματική από τον πετροπόλεμο και τις μολότοφ.

Γιατί θεωρώ τη λύση αυτή καλή? Διότι σε μια μάχη δεν έχει απαραίτητα νόημα να “εξοντώσεις” τον αντίπαλό σου δηλαδή να τον στείλεις στο νοσοκομείο. Σημασία έχει να τον αποτρέψεις από το να μπορεί να πολεμήσει. Αν πχ 5 κλούβες έμεναν κολλημένες στην κίνηση το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο με το να καταφέρεις να δείρεις 5 διμοιρίες (κάτι το οποίο δεν έχει συμβεί και δεν προβλέπω να συμβαίνει σύντομα).

Έτσι αντίστοιχα, δεν έχει νόημα να χτυπήσεις τους ίδιους, αλλά να χτυπήσεις τη στρατηγική τους. Και η στρατηγική τους απέναντι σε ένα τόσο μεγάλο πλήθος ειρηνικού κόσμου, είναι να το ψεκάζουν με χημικά προκειμένου να μπορούν να επιτεθούν και να το διαλύσουν από τη στιγμή που οι ίδιοι είναι καλύτερα εξοπλισμένοι. Με τη μπογιά τους χτυπάς ακριβώς σε αυτή τη στρατηγική. Κι αν χάσουν αυτή τη στρατηγική, πολύ φοβάμαι πως θα δυσκολευτούν να βρούν άλλη. Κι αυτό είναι μεγαλύτερη ήττα από το να τους απωθήσεις 10 μέτρα στη βασ.Σοφίας. (δεν τα λέω εγώ αυτά ο κοντοχωριανός μου μάστερ Σουν τα λέει)

Το αυτό ισχύει και για τις ομάδες δέλτα δίας και τα υπόλοιπα τμηματα του “ιππικού” τους, τα οποία άλλωστε είναι ελάχιστα αποτελεσματικά απέναντι σε τόσο μαζικές συγκεντρώσεις ανθρώπων. Γιαυτό και αυτές τις μέρες επιδώθηκαν σε διάφορους περιφερειακούς τραμπουκισμούς στη διονυσίου αεροπαγίτου και σε άλλα “προάστια” του συντάγματος

Μειονεκτήματα δεν βρίσκω πολλά. Η λαδομπογιά -όπως και τα χημικά τους- δεν είναι διαλυτή στο νερό, έτσι δεν μπορούν να τη βγάλουν εύκολα από πάνω τους. Κι όσο σκουπίζονται, τόσο θα απλώνεται. Με την αραίωση μειώνεται το ιξώδες της κι έτσι κολλάει και απλώνεται καλύτερα (όπως άλλωστε ξέρει κάθε ένας που έχει βάψει έναν τοίχο). Χτυπάει τα ΜΑΤ σ’ ένα σημείο που τους πονάει, δηλαδή τον εξοπλισμό τους και τη μειωμένη τους ορατότητα λόγω αυτού. Ίσως να είναι λίγο προβληματική στη μεταφορά (μήπως και σπάσει η πολυμπάγκ), αλλά όπως κι αν το κάνουμε, μέχρι να περάσουν καινούργιο νόμο, δεν θεωρείται εκρηκτικός μηχανισμός ή όπλο. Κάτι που κάνει τη χρήση της ασφαλή ακόμα και για τα παιδιά ή τους φλώρους σαν εμένα.

____________________________________

Του Techie Chan, εδώ

Και να τον διαβάζετε συχνότερα…