29 Φεβρουαρίου 1948, Μακρόνησος

Μακελειό στην χαράδρα – Γιώργος Φαρσακίδης, 1949

Είμαι καλά,  Μητερούλα… αυγή μου…
Σπεύδω να καλοπιάσω το φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει… Μάνα…
Τρεμούλα των χεριών….
Χιόνια που ξεφεύγετε απ’ τη μπόλια…
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου..
Είμαι καλά.

Πρώτον Σεβαστή μου..
Πρώτον έρχομαι να ρωτήσω… μα δε ρωτώ.
Εδώ δεν ρωτούν.  Εδώ όλοι είναι καλά..
Κι ας ανεμίζουν οι κρεμάλες από πάνω τους.
Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα..
Ολοι είναι καλά.
Πρώτον Μητερούλα υγείαν έχω
και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό
κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα του στα πλευρά μου.
Πρώτον Μητερούλα… Μα συγχώρα με και σήμερα.
Συγχώρα με και σήμερα που δε θα μάθεις την αλήθεια.
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά την θάλασσα.
Η αλήθεια μανούλα είναι βόλι. Και δεν θα στην πω.
Είμαι καλά.

Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα.
Μα έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συγχώρα με. Συγχώρα με και σήμερα
για τα χίλια <είμαι καλά>.
Τα χίλια ψέματά μου.

Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Εχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαιδεύω σαν περίλυπο πουλί.
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, πικρό του, μάθημα
Είμαι καλά.

Ξέρω.. Αχ Μητερούλα…
Ξέρω, πως σου στέλνω κάθε μέρα,
την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω,
πως τη χαιδεύεις τούτη την ψευτιά μου…
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από ‘δω..
Είμαι καλά.

Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φώς.
Δεν είναι καν ανάγκη ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο ναρθεί, ν’ ακουστεί στην εξώπορτα..
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε Μανούλα μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου.
Είμαι καλά.

Είμαι καλά αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
Είμα καλά αφού μπορώ και το ψελίζω.
Είμαι καλά αφού μπορώ κι αραδιάζω στο χαρτί,
τα τσακισμένα τούτα λόγια..
Είμαι καλά.

Αχ, να μπορούσα να’χα έναν ουρανό
γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα’χυνα στο διάστημα..
Για να’ρχονται κι όταν εγώ δεν θ’ ανασαίνω.
Να’ρχονται και να ραμφίζουνε το τζάμι του σπιτιού μας.
Αύτό που κοιτάζει κατά την θάλασσα.
Και να κελαιδούνε.  Να κελαιδούνε σμήνη τις ψευτιές.
Είμαι καλά.

Μανούλα εσύ..  Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα.
Εσύ που μιλάς τη γλώσσα των χεριών…
Ακούμπα τα χείλη σου στο χαρτί.
Ετσι όπως εύρισκες, σαν ήμουνα παιδί, τον πυρετό μου..
Και διάβασε στ’ άγραφο χαρτί. (Σβήσε το <καλά>).
Και διάβασε απ’ την καρδιά μου.

Μάνα… Αχ… Μάνα… Μάνα…
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου.
Ελυωσε σήμερα κάτω απ’ το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου.
Βέλαξε κάτω απ’ το μαχαίρι.
Μα εσύ, γέλα ακριβή μου. Γέλα…
Πες πως ξύπνησες απ’ όνειρο κακό.
Και γέλα να το διώξεις.
Γέλα. Κι εγώ – ησύχασε μανούλα –
<Είμαι καλά>.

Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά.
Ειμαι καλά. Χτες κάψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν τη μιλιά μου. Είμαι καλά.
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά. Είμαι καλά… Είμαι καλά…

Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό, το σκάβω, το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ’ αυτό τον ανεμοδαρμένο γκρεμνό..
Σ’ αυτό το τρελό Νεκροταφείο,
πως όλοι οι νεκροί του…

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!!!

Μενέλαος Λουντέμης

_________________

Στη μνήμη των τόσων – πόσων άραγε; – που στην προσπάθεια να «αναμορφωθούν», να «αναβαπτιστούν», να «ανανήψουν», έμειναν πίσω…

Θαμμένοι στις χαράδρες, φαγωμένοι από τα ψάρια, φθισικοί, ανάπηροι, τρελοί…

Η Πατρίς ευγνωμονούσα… που γίνατε κιμάς γιά να σας χωνέψει καλύτερα…

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

2η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ, ΣΑΒΒΑΤΟ 25/2, ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΦΛΟΙΣΒΟΥ(δίπλα στην παραλία), από τις 12.00μμ
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Φτώχεια, εξαθλίωση, μιζέρια
Μη μείνουμε με σταυρωμένα χέρια

Υπήρξαμε υπάκουοι.΄Ημασταν οι φιλήσυχοι πολίτες, οι καλόπιστοι μαθητές, οι αποδοτικοί εργαζόμενοι, οι ευτυχισμένοι καταναλωτές. Πιστοί υπήκοοι μιας ευνομούμενης πολιτείας. Χαμένοι στην ιδιώτευση του αστικού χώρου, στην σαγήνη της ευμάρειας και του νεοπλουτισμού.
Και «ξαφνικά» μας εμφάνισαν την κρίση. Μια κρίση που διακατέχεται σε όλες τις πτυχές τής καθημερινοτητάς μας και δημιουργεί μια μόνιμη κατάσταση φόβου.Ταυτόχρονα όμως, αποτελεί και το τέλειο άλλοθι στα χείλη των αφεντικών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων.
Μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αύξηση της καταστολής, διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, τής δημόσιας παιδείας και του συστήματος υγείας.
΄Οπως και στις περισσότερες γειτονιές, έτσι και στο Π.Φάληρο συναντηθήκαμε άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις, αλλά με κοινό άξονα την εναντιωσή μας στην εξαθλίωση που μας επιβάλλουν, την αλληλεγγύη και την συλλογική δράση.
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Πολιτών Π.Φαλήρου δημιουργήθηκε και δρα στους δρόμους και στις γειτονιές της πόλης μας τους τελευταίους δύο μήνες. Μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε προχωρήσει σε σημαντικές δράσεις : συλλογική κουζίνα αλληλεγγύης, διεκδίκηση και παραχώρηση καταλύματος γιά τους αστέγους της πόλης μας, δημιουργία κοινωνικού παντοπωλείου, οργάνωση 1ου Χαριστικού-Ανταλλακτικού παζαριού προϊόντων και υπηρεσιών, εκδηλώσεις και δράσεις ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ, συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις και σε πορείες γειτονιών, συμμετοχή στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, προσφορά ρούχων στις γυναικείες φυλακές Θηβών.
Η απάντηση λοιπόν, στην επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να περιμένει.
Αυτο-οργανωνόμαστε, στεκόμαστε αλληλέγγυοι και σχηματίζουμε πυρήνες αντίδρασης και συλλογικής δημιουργίας σε κάθε γειτονιά.

Τό Σάββατο 25 Φλεβάρη, από τις 12.00 το μεσημέρι, μπροστά στο πολιτιστικό κέντρο Φλοίσβου (δίπλα στην θάλασσα), μοιραζόμαστε ότι έχει φέρει ο καθένας απ΄τό σπίτι του αλλά και ότι θα βγάλει το καπνισμένο τσουκάλι της υπαίθριας κουζίνας μας, ενάντια στήν βία της πείνας, τής φτώχειας και της ανεργίας που απλώνει γύρω μας η βαρβαρότητα του χρηματοπιστωτικού και εξουσιαστικού ολοκληρωτισμού, ενάντια στην κρατική μεθόδευση ποινικοποίησης και απαγόρευσης τών κοινωνικών συσσιτίων απο ομάδες αλληλεγγύης πολιτών (πού δεν «ελέγχονται» από εκκλησία, δημόσιους φορείς και ΜΚΟ), με την πρόφαση των «κανόνων υγιεινής».

Για ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης που θα προστατεύσει και θα υπερασπίσει την κοινωνική επιβίωση και συνοχή απέναντι στην απανθρωπιά και εκμετάλλευση από μεσάζοντες, κερδοσκόπους και τοκογλύφους που συμπληρώνουν το εξουσιαστικό μέτωπο τρομοκρατίας και καταστολής των καταπιεσμένων

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες τής 1ης Φλεβάρη, όταν στην προσπαθειά τους να βοηθήσουν αστέγους να κάνουν χρήση τού άδειου καφενείου του Πνευματικού Κέντρου Αθήνας γιά να προφυλαχθούν απο το κρύο, βρέθηκαν μπροστά στην «ζεστή αγκαλιά » της «κοινωνικής πολιτικής» τού δήμαρχου Καμίνη και των ΜΑΤ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ.

ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ Π.ΦΑΛΗΡΟΥ

http://alpolfaliro.blogspot.com
alpolfaliro@gmail.com

τηλ.211-7700202

John Holloway : Greece shows us how to protest against a failed system

I do not like violence. I do not think that very much is gained by burning banks and smashing windows. And yet I feel a surge of pleasure when I see the reaction in Athens and the other cities in Greece to the acceptance by the Greek parliament of the measures imposed by the European Union. More: if there had not been an explosion of anger, I would have felt adrift in a sea of depression.

The joy is the joy of seeing the much-trodden worm turn and roar. The joy of seeing those whose cheeks have been slapped a thousand times slapping back. How can we ask of people that they accept meekly the ferocious cuts in living standards that the austerity measures imply? Do we want them to just agree that the massive creative potential of so many young people should be just eliminated, their talents trapped in a life of long-term unemployment? All that just so that the banks can be repaid, the rich made richer? All that, just to maintain a capitalist system that has long since passed its sell-by date, that now offers the world nothing but destruction. For the Greeks to accept the measures meekly would be to multiply depression by depression, the depression of a failed system compounded by the depression of lost dignity.

The violence of the reaction in Greece is a cry that goes out to the world. How long will we sit still and see the world torn apart by these barbarians, the rich, the banks? How long will we stand by and watch the injustices increase, see the health service dismantled, education reduced to uncritical nonsense, the water resources of the world privatised, communities wiped out and the earth torn up for the profits of mining companies?

The attack that is so acute in Greece is taking place all over the world. Everywhere money is subjecting human and non-human life to its logic, the logic of profit. This is not new, but the intensity and breadth of the attack is new, and new too is the general awareness that the current dynamic is a dynamic of death, that it is likely that we are all heading towards the annihilation of human life on earth. When the learned commentators explain the details of the latest negotiations between the governments on the future of the eurozone, they forget to mention that what is being negotiated so blithely is the future of humanity.

We are all Greeks. We are all subjects whose subjectivity is simply being flattened by the steamroller of a history determined by the movement of the money markets. Or so it seems and so they would have it. Millions of Italians protested over and over again against Silvio Berlusconi but it was the money markets that brought him down. The same in Greece: demonstration after demonstration against George Papandreou, but in the end it was the money markets that dismissed him. In both cases, loyal and proven servants of money were appointed to take the place of the fallen politicians, without even a pretence of popular consultation. This is not even history made by the rich and powerful, though certainly they profit from it: it is history made by a dynamic that nobody controls, a dynamic that is destroying the world, if we let it.

The flames in Athens are flames of rage, and we rejoice in them. And yet, rage is dangerous. If it is personalised or turned against particular groups of people (the Germans, in this case), it can so easily become purely destructive. It is no coincidence that the first minister to resign in protest against the latest round of austerity measures in Greece was a leader of the extreme right party, Laos. Rage can so easily become a nationalist, even fascist rage; a rage that does nothing to make the world better. It is important, then, to be clear that our rage is not a rage against the Germans, not even a rage against Angela Merkel or David Cameron or Nicolas Sarkozy. These politicians are just arrogant and pitiful symbols of the real object of our rage – the rule of money, the subjection of all life to the logic of profit.

Love and rage, rage and love. Love has been an important theme in the struggles that have redefined the meaning of politics over the last year, a constant theme of the Occupy movements, a profound feeling even at the heart of the violent clashes in many parts of the world. Yet love walks hand in hand with rage, the rage of «how dare they take our lives away from us, how dare they treat us like objects». The rage of a different world forcing its way through the obscenity of the world that surrounds us. Perhaps.

That pushing through of a different world is not just a question of rage, although rage is part of it. It necessarily involves the patient construction of a different way of doing things, the creation of different forms of social cohesion and mutual support. Behind the spectacle of the burning banks in Greece lies a deeper process, a quieter movement of people refusing to pay bus fares, electricity bills, motorway tolls, bank debts; a movement, born of necessity and conviction, of people organising their lives in a different way, creating communities of mutual support and food networks, squatting empty buildings and land, creating community gardens, returning to the countryside, turning their backs on the politicians (who are now afraid to show themselves in the streets) and creating directly democratic forms of taking social decisions. Still insufficient perhaps, still experimental, but crucial. Behind the spectacular flames, it is this searching for and creation of a different way of living that will determine the future of Greece, and of the world.

For this coming Saturday action throughout the world has been called for in support of the revolt in Greece. We are all Greeks.

(http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/feb/17/greece-protest-failed-system?INTCMP=SRCH)